A perversión das palabras

A materia prima do meu traballo son as palabras. Pensar, falar e escribir é posible grazas á invención das palabras polas que o ser humano se diferencia do resto de seres vivos do planeta. Por iso admiro a quen ao longo dos séculos crearon e estudaron os vocábulos de todos os idiomas da Terra para conseguir un mellor entendemento e o progreso das sociedades integradas por homes e mulleres en todas as latitudes. Ademais, todo canto sabemos da Humanidade é porque quedou escrito en algures sobre os máis variados materiais utilizables, da pedra ao papel pasando polo papiro ou o pergameo. É certo que, á marxe e entre os amantes dos vocabularios, sempre existiron profanadores das linguas ao utilizar mal os conceptos que transmiten os seus termos, con todo nunca tan vilmente como acontece na actualidade.

As palabras traspasaron as fronteiras dos libros impresos e invadiron as ondas hertzianas, escríbense sobre pantallas tanxibles que mesmo falan, utilízanse como vehículos de masa perversos, retórcense os seus conceptos para confundir á cidadanía e préñanse ou destrúen segundo as conveniencias ao uso. Terrible enfermidade lingüística. Un signo dos nosos días é a existencia do mal emprego intencionado dos idiomas nas nosas cámaras parlamentarias. Dá pavor asistir aos plenos públicos das mesmas, radiografar as frases baleiras de contidos e concluír que moitos dos titulados “parlamentarios profesionais” non pasan de ser animais de landra coa presunción de posuír o don da palabra. As tribunas públicas deixaron de ser ágoras da elocuencia para converterse en corralas de veciños ignorantes. (Descúlpenme as corralas) Culpables? Moitos. Non obstante a palma lévanlla os políticos do PP, seguidos polos de Vox. Desde 2018, ata a chegada de Pablo Casado á presidencia conservadora, a extrema dereita encabezaba a clasificación. Agora os dous partidos pugnan polo primeiro posto no mal emprego voluntario dos vocábulos, cando non o descoñecemento do significado real dos mesmos.

Algúns exemplos recentes. Un, asimilar puta a froita. Dous, utilizar liberdade como paradigma falso. Tres, substituír mentira por posverdade. Catro, chamar corrupción aos pactos entre partidos con ideoloxías distintas, o que equivale a transmutar a acción demócrata en totalitaria. Cinco, converter o insulto en slogan publicitario. Seis, denominar debate ao diálogo de xordos. Sete, bautizar o ruído político como permanente espectáculo electoral… Así ata o infinito dos números empobrecendo a autenticidade da controversia, obstruíndo a convivencia e maltratando as palabras ata chegar á vergoña do acontecido esta semana co termo xenocidio.

Resulta difícil entender a posición do PP fronte esta cualificación da destrución de Gaza e o asasinado dos seus habitantes polo Goberno israelí. Os voceiros conservadores aducen non empregar o concepto por non estar xulgado e condenado pola Corte Penal Internacional. Curioso se temos en conta as súas acusacións a Sánchez de corrupto, mafioso ou estafador sen a existencia de causas nin sentenzas xudiciais. Ou consideralo psicópata sen ningún ditame médico acreditado. Ou tachalo de inmoral sen que saibamos a que moral filosófica ou relixiosa debe obedecer… Se PP e Vox guiásense polo dicionario da Real Academia Galega ou a española, polo bo emprego do noso idioma común, e chamasen ás cousas coas súas palabras exactas non se enlearían buscando subterfuxios para denunciar os crimes de Netanyahu apoiado por Trump. Para min que ao ir Sánchez por diante no emprego da cualificación xenocida quedáronse sen palabras que perverter.