Noelia non vai ao paro

Na vida pública o exercicio de mentir debese estar penado, non por razóns morais senón por falta de integridade e solvencia de quen o exerce socialmente. Con todo a mentira é a moeda de maior circulación no exercicio do poder tradicional máis antigo do mundo. Desde o uso da “mentira piadosa”, por parte dos burócratas das relixións, á “mentira como solución”, usada por infinidade de políticos, a calidade de bo mentireiro adoita ter premio e aplauso. Nese caso a mentira é unha virtude á que non todos os practicantes chegan con facilidade. Velaí a razón pola que tantos e tantas se afunden nas súas propias trampas ao construír falsidades.

Acabamos de asistir a un deses tropezos onde unha parlamentaria caeu de bruzos contra o chan do seu partido. Non contra a superficie ética e pura como se pretende facer ver. Noelia Núñez, trinta e tres anos, unha carreira fulgurante, unha presenza impecable á hora de usar a navalla dialéctica contra os contrarios, unha polemista a proba de bomba e ben suxeita ao bisturí do argumentario oficial do PP… puxo en solfa o seu futuro político por unha “mentirijilla” propia de adolescentes elegantes. Coa dimisión de Noelia Núñez parecen querer dicirnos desde o PP que a chapuza do mentireiro ten castigo. Custa crelo.

Non desexo aplicar a piedade sobre a propia destrución da parlamentaria conservadora por moito que me pareza unha inxustiza a súa situación en comparación con outras similares do seu partido. Poñamos por caso o horror de Carlos Mazón sobrevivindo á gran mentira secreta en que escuda a súa incompetencia durante a Dana, mortos incluídos. Ou as namoradas sesións de Isabel Díaz Ayuso. Ou os currículos cambiantes de Juanma Moreno. Ou o pasado de presunta titulitis de Pablo Casado… A lista chega onde non alcanzan os números. Entón a pregunta salta de inmediato, por que a invitación ao suicidio institucional de Noelia? Nun momento de estupor polo caso Montoro os de Feijóo pretenden falar de exemplaridade con tan feble historia? Outra gran mentira para tapar as farsas sobre as que se sustenta o novo equipo nado no 21º Congreso de Madrid? Démolo por bo. Noelia mentía ben nas distintas tribunas televisivas e radiofónicas polas que pululaba día e noite. Mentía mellor que Cuca Gamarra, que Miguel Tellado e mesmo que o mariñeiro xefe. Espertou as envexas nas súas filas? Parece o máis lóxico. Pola contra, con dous avemarías e un padrenoso ademais dun tupido veo, cubrirían o seu escano desprazándoa a espazos de nulo protagonismo. Levaríana á sombra para transitar polo deserto á espera dun regreso tépedo. Pero non. Convertérona nunha mentireira exemplar.

Non é que teña simpatías por Noelia pero, repito, a súa caída é inxusta dentro dunha formación conservadora que por tradición manexa a mentira como os remos da barca habitual para navegar pola vida pública, desde o invento da posverdade en tempos de Rajoy á “España vai ben” tapando as burbullas financeiras de Aznar-Rato-Montoro, ata a incapacidade derrogatoria de Feijóo, mentir adoita ter premio en Génova 13. De todos os xeitos Noelia Núñez non se apuntará ao paro. Foi ben contratada para participar no programa de Cuatro, “En boca de todos”, un dos de menor audiencia das mañás televisivas en aberto. Aos directivos de Mediaset non lles importa a fama de mentireira con que a tertuliana entra no seu universo mediático. Un síntoma máis da valoración positiva que a mentira ten na vida publícaa en particular e na nosa sociedade en xeral. Pretender que chegue o día en que as falsidades sexan penadas é unha imposible utopía.