O amigo americano

Os sabios que redactaron o inicio da Biblia eran perfectos coñecedores da condición humana. Desde Adán e Eva cualificáronnos en tres arquetipos inseparables: os bos, os malos e os intermediarios. Adán era bo e confiado, Eva ambiciosa e pecadora, a serpe o mal sibilino que repta entre nós. Aos fillos da hipotética primeira parella, Caín e Abel, correspondeulles representar o eterno enfrontamento humano e o triunfo do mal. Desde entón, asasinado Abel, os malvados herdeiros de Caín teñen nas súas mans o temón da especie. Ao longo da Historia os malos famosos sempre gañaron e foron enxalzados como heroes de guerras ou de simples batallas. Mesmo infinidade de santos homes de todas as relixións foron malvados integristas capaces de levar á fogueira a quen non crían nos seus deuses particulares. No noso presente o maior sucesor de Caín é Donald Trump e tipos como Netanyahu, Putin, Kim Jon-un, Xi Jinping ou Nicolás Maduro pertencen á súa confraría. Como pérfidos desprezan á especie á cal pertencen. Para eles o asasinato dun individuo ou o xenocidio dunha colectividade non alcanzan máis valor que o propio da especulación territorial, económica ou o da detentación narcisista do poder. Este enunciado é terrible pero eu convídolle a pensar nel fronte ao xenocidio de Gaza, a invasión de Ucraína, os experimentos nucleares de Corea do Norte, o sometemento do pobo chinés ou a represión venezolana. Tamén lle propoño repasar a historia universal desde as perspectivas do humanismo crítico.

O pasado luns asistimos en Exipto á festa da asinada falsa paz entre Israel e Palestina para maior gloria do Caín contemporáneo. Unha aposta televisiva, arroupada por importantes líderes políticos, con todos os ingredientes propios do reality show tan amado e practicado por Trump. Un exemplo desesperanzador do triunfo do mal aceptado polos costumes pragmáticos das políticas internacionais. Resultoume penoso contemplar alí sentados, como momias patéticas, ao presidente anfitrión Abdel Fattah ao-Sisi, ao presidente de España, Pedro Sánchez, ao de Francia, Macrom, ao do Consello de Europa, Antonio Costa, ao primeiro ministro británico, ao rei de Xordania, ao pisado presidente da Autoridade Palestina, Mahumud Abás… mentres o cainita principal da historia, Netanyahu, burlábase deles desde a súa gorida de Israel. Por que acudiron todos a pelotear a Trump e rirlle as grazas? A erótica do poder? A miseria da maldade?

No caso de España, desde que en setembro de 1953 a ditadura de Franco asinou os Pactos de Madrid con EE.UU., inculcóusenos un escuro sentimento de submisión e admiración cara ao amigo americano. Colocámolo no imaxinario cultural como exemplo de liberdades individuais, de poderosa democracia, de protección militar da vella Europa, de relacións comerciais vantaxosas… Falso! Na actualidade a súa presunta democracia de millonarios é un podredoiro capitalista para a liberdade, a convivencia e a inmigración, vixíannos e controlan coas súas bases militares, a OTAN é unha imposición castrense para o vello continente, deciden os prezos do noso supermercado de barrio e alístannos ás contendas da súa conveniencia. Estou por afirmar que o imperio americano do século XX amosa os estertores do final. Tolos como Trump nos retrotraen aos anos setenta e oitenta, a volver á rúa e gritar: OTAN NON, bases fóra! Sen dar pé a que o Felipe González de quenda nos confunda de novo. En Gaza e Ucraína está a vencer Caín, o teatro dos aranceis ou a ameza de expulsión da OTAN só é teatro bíblico. A mandíbula do burro morto.