O blues de Monforte

Unha mañá solleira meu bisavó levoume en bicicleta por Monforte. Manuel tiña cen anos. Eu, tres. A cadeira de acompañante era o portaequipaxe. Levaba as diminutas pernas por fóra cuns zapatos negros e diminutos e unha chaqueta de pana marrón e diminuta. O bisavó circulaba paralelo aos trens. Eran moitos os que pasaban. Cruzamos todo o parque de vías de tren. Un mar ancho e infinito de vías. Cada unha podía levarte a París, Rusia, Xenebra ou Vigo. O bisavó circulaba paseniño. O seu pedalear era o preciso para manter o equilibrio. Podías recrearte no movemento circular da catalina. Semellaba parar o tempo e o espazo entre pedalada e pedalada. O tempo quedaba suspendido naquela bicicleta. Moi lento. Pero sen parar. Quizais era o seu truco para a lonxevidade. Suspender o tempo e o espazo mentres pedaleaba. Era moi seguro. Levoume a unha zapatería a por uns zapatos novos e negros. Os meus xa eran pequenos de máis. Porque en Monforte había fábricas de zapatos, xoguetes e moitas cousas máis. Agora ensaio polas tardes ca a harmónica de blues. Un día tocarei un blues xunto ás vías do tren en Monforte. Paseniño pero sen pausa. Suspendendo o tempo e o espazo coma o bisavó. Agardando a que Monforte volte a ser Monforte.

Emmanuel Rueda Girondo.