O perdón dos pecados

O costume católico de confesar os pecados e perdoalos para seguir pecando foi un gran invento. Libera as conciencias pero non asegura o cumprimento do propósito de emenda. E así imos de hipocrisía en hipocrisía cumprindo coas pantomimas do perdón. Desde hai case dúas décadas, co avance das sociedades puritanas que sufrimos, estamos a asistir a revisionismos históricos nos que os xogos da petición de perdón teñen un papel de posta en escena fundamental. Días atrás asistimos en Guernica ao mea culpa, polos bombardeos alemáns contra a cidade en 1937, pronunciado polo presidente federal alemán Frank-Walter Steinmeier. Case noventa anos despois daquel terrible suceso non creo que o inocente pobo alemán actual teña que arrepentirse de nada de canto fixesen un tolo fascista e as súas hostes toleadas. Este acto de perdón tivo lugar ao mesmo tempo en que os Gobernos alemáns, escudados no arrepentimento polos masacres contra os xudeus da Alemaña hitleriana, permiten e, por tanto, apoian que o fascista Benxamín Netanyahu asasine a miles de palestinos en Gaza. Deberán preparar as súas conciencias para arrepentirse publicamente no futuro? Seguramente. Desde aquí propoño que nin perdoemos aos asasinos dos máis de tres mil mortos de Guernica nin aos criminais de setenta mil inocentes en Gaza. Propoño que desculpemos aos pobos dos desmandos dos seus dirixentes e pechemos todos os confesionarios públicos levantados para branquear conciencias hipócritas.

Desde hai tempo mantemos un contencioso con México. O presidente López Obradoiro e a súa sucesora Claudia Sheinbaum pretenden que o reino de España se arrepinta e pida perdón polos sucesos da conquista e colonización de México no século XVI. A quen? Dos presuntos prexudicados mexicas xa non queda nin rastro e cuantos hoxe gozan ou sofren os restos do Imperio español en América son máis descendentes de iberos que doutros habitantes precolombinos. A que obedece este disparate? A continuación deberemos pedir perdón pola expulsión dos xudeus españois co beneplácito de la Igrexa católica? Será necesario que alguén nos perdoe as guerras fratricidas contra os nosos compatriotas árabes medievais? Que persegue semellante propaganda global de distracción social? Teño a sospeita de que non é inocente e obedece a intereses ideolóxicos concretos para negar acontecementos da Historia facilmente manipulables. Pensados para xustificar e adulterar movementos máis recentes, como é o caso dos ataques á validación da memoria histórica da Guerra do 36 e os procesos criminais do franquismo. Ninguén pediu perdón por eles e resulta evidente que se lle pon a cambadela a todas as actuacións cidadás e políticas tendentes á procura da verdade e a xustiza para quen foron prexudicados.

A contrapartida máis evidente chegounos estes días por boca de José María Aznar ao declarar algo sabido: “eu non condenarei o franquismo no que o meu pai participou”. En realidade el é franquista de pensamento e acción, incapaz de pedir perdón por ningún dos seus erros políticos. É unha realidade e haberá que xulgala como tal, agora e para a historia. Síntoo pola dereita democrática pisada baixo o seu pensamento. Eu nunca lle pedirei que pida perdón polo seu pai como tampouco hei de facelo cos descendentes daqueles fascistas que encarceraron e asasinaron o meu avó. Eles, condenen ou non a ditadura, serán inocentes sempre que convivan en democracia, en paz e respecten as liberdades. Sen confesionarios hipócritas.