A produción industrial guardesa resolve

A Guarda é unha localidade pesqueira, historicamente centrada no sector primario e na que nos últimos tempos tamén adquiriu peso o sector turístico e de servizos. O terciario da economía. Pero no referente ó balonmán, o proceso de construción do Guardés con Ana Seabra pasa pola industrialización. Así, o equipo miñoto actual é un sistema mecánico de pezas ben ensambladas, unha liña de montaxe para gañar partidos con defensa e ritmo constante. Pode non ofrecer moitos momentos de gran creatividade ou preciosidade plástica, pero é profundamente fiable no seu xogo. Así, onte chegou a vitoria no derbi galego ante o Conservas Orbe Zondal Balonmán Porriño. Todo estivo igualado, marcado polas defensas e o intercambio constante de goles, ata algo menos de dez minutos, nos que o equipo local fallou. Non marcou e o visitante mantívose ó seu, co seu proceso industrial ben suxeito para continuar co ritmo, adquirir renda e gañar o partido. Antes e despois, foi industrialización pura e dura, saber facer o seu á espera do momento no que o outro perde o ritmo, cambia de quenda ou ten unha remesa de traballadoras peores. Cando o opoñente rebaixa a produtividade, está morto. Así sucedeu porque o Guardés non para nunca. Como moito, erra algún que outro ataque, pero son os erros do sistema, case que os ‘descartes’ dunha industria pesqueira.

Onte, no derbi galego que comezou con gaitas e puntualidade excepcional por aquilo da televisión, o punto determinante chegou con 8-9 no electrónico e tras soportar as visitantes unha exclusión de Lorena Téllez -unha xogadora sublime-. Atascou o Porriño o ataque dende o minuto 22 ata o segundo da reanudación. Ningún gol entre perdas, paradas de Balzinc, -que sempre aparece-, e fallos de lanzamento. Moito tempo, demasiado, contra o balonmán industrial do equipo visitante que nunca para a súa fabricación e, ó rematar o parcial, uns segundos antes de volver a marcar, o partido xa estaba polo 8-15. Nova vitoria elaborada para a tempada de División de Honra. O traballo quedou encamiñado, pero había que rematar de cubrilo porque faltaba moito. Se falamos dun coche, aínda quedaba poñer a pintura, as conexións eléctricas, as rodas ou facer as probas.

Antes da fractura, a particular ‘ruptura de stock’ porriñesa. O derbi pasou pola igualdade e as rendas curtas. Comezou mellor o equipo visitante e, pasados os minutos, reaccionou o local para poñerse 7-6 por diante. Foron uns instantes nos que tivo moito máis acerto o Porriño ante unha Balzinc que sempre para, especialmente o que lle chega da longa distancia porque, neste aspecto, tamén é unha porteira industrial. Para case sempre, sen grandes xeiras, pero sen descanso. Gardaredes de volume, que atrapa por posición pero faino moito. Nos seis metros ou nos sete tamén detén balóns. Non todos, pero algúns de vez en cando para torturar ás lanzadoras rivais.

Así, con ese Guardés no seu ritmo de produción cara ós 25 ou 26 goles, que non son moitos, pero que non faltan en cada encontro, apareceu o xa mencionado apagón local e, con perspectiva, a decisión do encontro.

Despois, o segundo tempo serviu para terminar de decantar o encontro co 0-2 de inicio. A partir de aí, o partido foi máis do Porriño que do Guardés, pero o traballo estaba feito. Ata Cecilia Cacheda estivo dez minutos sen xogar, todo ata que a renda pasou ós tres goles. Unha cousa é ter produción industrial e outra deixar á encargada da obra no banco. Aínda que, neste caso, é máis directora de orquestra. O que sucede é que o equipo tira máis pola industrialización e a central troca maxia por distribución.

Mentres, o Conservas Orbe Zendal Porriño loitaba contra o seu rival. Buscaba baixar o seu ritmo de anotación é, por momentos, o conseguía. E, sobre todo, intentaba subir a velocidade do ataque para sobrepasar o ritmo monocorde do seu opoñente. Contra prognóstico, tivo a súa oportunidade, porque co 18-21 o equipo local tivo un balón para poñerse a dous tantos. Foi un treito no que o 5.1 ordeao por Isma Martínez funcionaba e na portería Ana Palomino regresou tras lesión con axilidade ‘felina’. Mans e pés nos ángulos para deter lanzamentos do Guardés. Ata parecía que a bancada comezaba a crer en darlle volta ó encontro. Pero estaba sen marxe o equipo local e o visitante volveu a marcar. Pouco a pouco, pero sen remisión. A reacción local rematou porque no ataque careceu de continuidade. Erros dende o extremo, un sete metros que parou Balzinc, unha contra que tamén sacou a porteira e, no outro lado, a cubana Lorena Téllez amosouse infalible. Oito goles noutros tantos lanzamentos, a cubana declárase feliz na Guarda. O seu balonmán, en ataque e en defensa, tamén leva felicidade ós afeccionados e ata diríase que ás súas compañeiras. Ten tanta calidade como dureza, que todo axuda.

Así contouse a vitoria do Guardés no Porriño. Gañou o derbi o equipo que agora ten máis recursos, máis traballo e máis mecanismos. Unha industria está ensamblada e o novo Porriño, entre lesións e pezas novas, ten traballo de mellora de produtividade deportiva que facer. Será o futuro. No presente, o club miñoto volve ter mellor equipo que o seu veciño. É un dos mellores de España co seu altamente efectivo balonmán industrial.