Un “Cuerpo a tierra” a tempo sobre Samil

A tarde camiñaba cara a unha xornada perfecta, sublime, inmaculada e, soamente así, podería rematar con “Los Impecables” no alto do podio. Pero sempre pode haber alguén que non está de acordo e para iso bota o “Cuerpo a tierra”, pese a que o voleibol praia vai máis polo aire que polo chan. Aínda que, para salvar os puntos, en ocasións é preciso tirarse e tocar a area para despois elevar o balón ó ceo e envialo ó campo contrario para afundilo alí.

A oración, en sí, pode non ter sentido, pero no torneo +Deporte Atlántico si o adquire porque onte xogouse a modalidade de 3x3 con equipos de ata catro xogadores e a vitoria foi para, precisamente, “Cuerpo a tierra”, formado por Manu, Adri, Joni e Carlos, que derrotou a “Los Impecables” de Sofía, Guille, Tomás e Guille M. A terceira posición foi para “Pista Uno”, de Adrián, Gabriel e Aitor.

Un cadro de honra notable para o grupo ouro porque o evento, que ten un claro carácter popular, estivo dividido en tres divisións co obxectivo de xogar o maior número de partido posibles, ademais da fase de grupos, que estaba garantida para todos os xogadores.

Elevarse alto e golpear o esférico con forza pode ser unha das chaves para facer o punto. Aínda así, ningún balón vai chegar ata a area como o pode facer unha árbore, pese a que “Árbol va” gañou a categoría de prata. “Abdominator” rematou segundo e “Campeonex” non puido facer bo o seu nome. Quedou no terceiro chanzo.

A categoría de bronce combinou os elementos da Galicia máxica coa comida popular ou os aspectos castrenses. Polo menos, así sucedeu cos nomes, coa vitoria para “Meigos”, por diante de “Taperware” e pechou o caixón en Samil o “Exército de Kasukabe”, que non estaba formado polos mellores xogadores do mundo, pero si tiñan a calidade suficiente para meterse nun podio, aínda que foi no da terceira división. Iso si, Pedro, Cielo e Pablo pasaron un bo día e tiveron momentos de gran diversión porque lonxe de loitas, o torneo +Deporte Atlántico, no formato de 3x3, é verdadeira diversión e ata un evento social e familiar.

Unha parella de xubilados seguía, nas súas cadeiras, o partido dos fillos ou dos netos

Nas primeiras horas do día, as nove pistas creadas na desembocadura do Lagares formaron todo un universo deportivo. Na carpa azul, a dirección do Volei Praia Vigo coordinaba a xogadores e árbitros, mentres chamaba ós participantes para ir a pista. Ó redor do xogo, estaban os familiares coas cadeiras ou as toallas na área para seguir ós amigos ou coñecidos. Nun dos recunchos da terceira pista destacaba unha parella de avós que seguían baixo as súas lentes de sol os partidos dun equipo que podería estar formado por fillos ou netas. Os equipos eran todo un experimento sociolóxico con algúns cuartetos con pais e fillos e tríos nos que xogaban amigos que optaron por madrugar para dar uns cantos golpes ó balón con maior ou menor xeito.

As camisolas brancas de +Deporte Atlántico destacaban na configuración de colores que se rexistraban no areal vigués. Había moito azul do Volei Praia Vigo, como non podería ser doutra forma, pero tamén con outros tons e máis dun participante sen prenda na parte de arriba porque o tempo, pese a que comezou con choiva matinal, respectou o torneo. O líquido elemento non regresou ata a noite cando xa estaban os trofeos entregados.

Aínda así, a meteoroloxía non resultou perfecta, porque a falta de auga, que da certos problemas, o vento sur azoutou por momentos para dificultar o xogo. Cada vez que os xogadores levantaban o balón para tentar pasarllo a un compañeiro o aire enviaba a pelota medio metro máis lonxe do que quería o colocador e o rematador tiña que retorcer o corpo e o brazo nos mellores casos. Nos peores, tiña que pasar o esférico cun golpe de supervivencia para evitar perder o punto. E así, cando ían varios intercambios, os seis xogadores estaban todos pegadiños á liña de banda máis próxima ás pistas de tenis. Ían alí polo vento.

Así transcorreu a sesión de voleibol de 3x3 e hoxe chega o torneo de parellas no cadro masculino, feminino e mixto. Haberá máis calidade e quen sabe se, tamén como onte, chegan os ladros do can pequeno pedindo a pelota de goma con moita emoción dende a praia da Foz ata a outra beira do Lagares.