O Inferno é un lugar de felicidade

A Guarda foi onte un lugar de felicidade. O pavillón da Sangriña, absolutamente cheo, probablemente por enriba do recomendable cunhas 600 persoas, viviu onte o título do Mecalia Atlético Guardés. E o de vivir vai en todo o senso da palabra porque se cada partido de balonmán é unha festa o de onte foi verbena maior, día do patrón e, incluso, Festa do Monte.

Dende unha hora antes do partido o pavillón estaba cheo e coas gorxas a todo volume. As rapazas do Granollers entraron no recinto deportivo coa boca aberta. Algunha delas incluso tirou unha foto porque, acostumadas a pavillóns medio baleiros, o "Inferno da Sangriña" xa estaba absolutamente quente antes de mudarse e poñer a roupa de xogo.

Escoitouse a Rianxeira e o Miudiño, tamén cancións propias de ánimo e algunhas de elaboración propia que xa coñece todo o pavillón e casi todo o pobo. O bombo sonou antes, durante e despois do partido e, incluso, falar ó do lado parecía unha tarefa case imposible. Co marcador a favor, en contra ou empate os ánimos continuaron. E o ditame chegou cando, a falta de oito minutos, as bancadas cantoron o "campións, campións". Era o veredicto.

Logo chegaron os aplausos, a ledicia e as bágoas. Moitas bágoas nas facianas da xente e tamén das xogadoras. Unha moi emocionada Estela Doiro, unha tamén emocionada Haridian Rodríguez e tamén con ollos brillantes o propio José Manuel Silva, o presidente. Abrazaba a todas as xogadoras, unha por unha.

As arxentinas, especialmente Luciana Mendoza, facían todo tipo de bromas ás compañeiras. Auga por enriba, camisolas comemorativas do título ligueiro e ducias e ducias de cativos na pista coas súas xogadoras favoritas. José Ignacio Prades colleu no regazo a un dos seus fillos e, igual sen tantos saltos, tamén gozou da celebración.

O Granollers acompañou ás xogadoras do Guardés nun corredor coas categorías inferiores do club. Tamén fixeron a foto de familia, máis extensa ca nunca, a instantánea dun título, imaxe da felicidade.

Ó final, vivir no "Inferno" non vai estar mal. O que non ensina a relixión é que existe un no que se xoga ó balonmán, cántase, báilase e as deusas son xogadoras de varios recunchos do mundo. n