Despois de impartir clase de español en Palestina, Bangladesh ou China, Moncho Iglesias comezou este curso en Vigo, moi perto da súa casa natal. “Este é un ano moi raro, estou en Vigo e hai que ir con máscara a todas partes, nin se pode tocar a xente, é un Nadal complicado”, recoñece o autor durante a conversa na que presenta o seu último poemario, “Cheira”.
Unhas boas datas para presentar novo libro.
Xa saíu hai uns días. Como o anterior está publicado por Urutau, un bo editor que está a facer un traballo impresionante pola lingua e a literatura. “Cheira” combina poesía e imaxes sobre Palestina. Fala da vida cotiá e de tantas cousas que non se poden expresar só con palabras e imaxes, que hai que vivilas. Son momentos onde os cheiros e a choiva son diferentes segundo onde sexan. Fala de cor, vida, bullicio, da guerra e da paz.
Cando foi a última vez que estivo en Palestina?
Foi en 2013. Boto de menos cousas como voltar á casa por Nadal dende un Belén adornado, despois de comprar os agasallos. Este poemario naceu estando aínda alí, en 2011, e foi crecendo ata 2020. Son nove anos de escritos.
E certo que a morriña fai esquecer o malo e priorizar os arrecendos?
O bo é o que queda e o malo faise bo co tempo. Queda a sensación navideña, o deserto, as montañas ou os ríos, pero sobre todo os encontros coa xente. Agora non pode cheirar Palestina de xeito presencial, só a través da memoria. As comidas non saben igual ou non se fuma na casa como nos cafés.
Voltará a Palestina?
Non volvín tentar. Foron aparecendo outras historias e de setembro a setembro sempre estou ocupado co curso. Marchei lonxe e non foi doado. Pero espero voltar, porque a morriña crece.
