Chegaches.
E non por agardado, es benvido. Non hai opción. Nin alternativa. A outra posibilidade, mellor desbotala. Tampouco concedes tregua algunha. Es ti. Quen pon. E dispón. O pico da cegoña máis noxenta abriu para deixarte caer. Apareciches sen nada debaixo dos brazos. De ningún deles. Pero si co coitelo entre os dentes. Ben afiado. Por suposto. Xa non sabemos que será mellor. Ou peor. Se o que deixamos atrás. Ou o que se aveciña. Se hai que mirar cara adiante. Ou coucear cara atrás. Ter esperanza. E confiar. Xa nin cotizan na seguridade social. Eu dou voltas e máis voltas sobre min e nada do que advirto se asemella ao que de calquera de nós se podería esperar. Por min, como se te estancas definitivamente. Total. Marcharás ti e virá outro semellante. Coas mesmas ansias. E coas mesmas razóns. Cuspindo boubarías. Ata afogarnos. E traizoarnos. Total. Ti sabes. E sábelo ben. Que xa todos asumimos que nada se debe de alterar. As cousas son así. E punto.
