Xusto, exacto, preciso. Esa é a mellor maneira de cambiar o mundo, e como os que non queren que o mundo cambie, por que non lles convén nin lles interesa, ¿qué fan?. Desinformar, á parte de confundir, enfrontar, dividir e diezmar. Ante esta postura intransixente, definitiva e cargada de pasividade as miñas preguntas: ¿Confórmasche con ese diagnóstico, non esixes máis información, mellor rigor na investigación, maior respecto cara ás vítimas?.
Pregúntome se, nese tren fose un familiar seu, un coñecido, amigo ou calquera persoa próxima á súa contorna, a súa postura sería a mesma. Pois iso é tentar cambiar o mundo, facelo un pouco máis xusto, máis solidario e de maior transparencia e claridade. Dotarse de información, esixila, demandala e non conformarse co primeiro que se lles ocorre aos que ostentan o poder e que queren seguir ostentándoo. Esta pasividade, esta crenza cos ollos pechados, síntoma claro de obediencia sumisa e escrava, con consecuencias terribles para a súa estabilidade emocional e/ou integridade física, é a peor secuela, é o máis grave que lle pode suceder á sociedade que se comprace co que lles din desde o poder oligárquico, tirano e totalitario.
Non se pode un conformar con explicacións baratas, roldas de prensa sensacionalistas e victimistas e pamplinas do estilo. Desas cousas xa deberiamos estar máis que fartos, xa se debería dar un paso máis adiante e situarse máis aló das ideas políticas, as tendencias, os favores ou as pleitesías. Mesmo diría que xa é hora de que deixemos de lado o aborregamiento, a pasividade cómplice e a cegueira e empecemos a ser un pouco máis rigorosos respecto da calidade da información. A censura xa a coñecemos a maioría das persoas que vivimos os últimos 40/50 anos, e como consecuencia lóxica xa deberiamos saber que a ese touro xa !
o toureamos e nesa praza xa estivemos. Por tanto, unha vez coñecidos os resultados que dá a censura informativa, a ocultación da información, deberiamos pasar á acción de esixir e demandar que a información sexa o principal motor que mova todo o que pasa ao noso ao redor. O contrario, a pasividade, o oconformismo de sofá de salón ou de barra de cafetaría, traerannos consecuencias moi graves e o prezo que teremos que pagar será moi alto. Pode ser que lle toque a calquera de nós e para entón igual é imposible atopar a alguén que nos apoie, que se poña do noso lado, por que ouviría polos medios que o informe oficial di que non hai culpables nin responsables máis aló do condutor. E mentres enterras ao teu ser querido, na lápida, a modo de epitafio, terás que pór que deixou a súa vida por culpa só dun condutor. Punto final.
E quédasche tan ancho.
E eles, tamén. Aqueles que conseguiron que che conformases, que non esixises, que foses obediente, dócil, sumiso e un candidato serio para ser o seu próximo escravo.
A escravitude da censura, da desinformación.
Non se pode un conformar con explicacións baratas, roldas de prensa sensacionalistas e victimistas e pamplinas do estilo. Desas cousas xa deberiamos estar máis que fartos, xa se debería dar un paso máis adiante e situarse máis aló das ideas políticas, as tendencias, os favores ou as pleitesías. Mesmo diría que xa é hora de que deixemos de lado o aborregamiento, a pasividade cómplice e a cegueira e empecemos a ser un pouco máis rigorosos respecto da calidade da información. A censura xa a coñecemos a maioría das persoas que vivimos os últimos 40/50 anos, e como consecuencia lóxica xa deberiamos saber que a ese touro xa !
o toureamos e nesa praza xa estivemos. Por tanto, unha vez coñecidos os resultados que dá a censura informativa, a ocultación da información, deberiamos pasar á acción de esixir e demandar que a información sexa o principal motor que mova todo o que pasa ao noso ao redor. O contrario, a pasividade, o oconformismo de sofá de salón ou de barra de cafetaría, traerannos consecuencias moi graves e o prezo que teremos que pagar será moi alto. Pode ser que lle toque a calquera de nós e para entón igual é imposible atopar a alguén que nos apoie, que se poña do noso lado, por que ouviría polos medios que o informe oficial di que non hai culpables nin responsables máis aló do condutor. E mentres enterras ao teu ser querido, na lápida, a modo de epitafio, terás que pór que deixou a súa vida por culpa só dun condutor. Punto final.
E quédasche tan ancho.
E eles, tamén. Aqueles que conseguiron que che conformases, que non esixises, que foses obediente, dócil, sumiso e un candidato serio para ser o seu próximo escravo.
A escravitude da censura, da desinformación.
