Escribo para o venres na noite do mércores, mentres escoito de fondo unha sinfonía de potentes petardos lanzados por un grupo de persoas que van esparexendo por unha das principáis rúas viguesas todo o lixo acumulado nos contedores. Penso únicamente que non me gusta nada que me atemoricen e penso tamén en que algún sufrido traballador terá que recoller toda esa porcallada o xoves pola noite. Non digo máis, sempre me deu moito medo o anonimato e a masa, mesmo nos casos nos que eu tamén forme parte dela.
Hoxe xa é Venres de Dores, e igual é por iso que vostede en vez de estar lendo estas liñas está máis pendente da rolda de prensa posterior ó Consello de Ministros para ver se consegue enterarse con tempo de onde nos van vir dadas, indistintamente do resultado da folga xeral que será, como en todas as convocatorias, unha goleada por parte dos convocantes e de baixa intensidade según o portavoz oficial de turno; sempre foi así.
Oigo como aumenta o volume sonoro dos petardos e salgo de novo ó balcón a ver que pasa pola rúa, e o que pasa é un grupo xa bastante máis numeroso con xente máis nova. Os contedores xa están todos no medio do asfalto, mentres un ousado conductor se atreve a pasar entre eles cun coche de marca recibindo algún que outro berro de 'facha capitalista'. Sen comentarios. Chega un coche de bombeiros e un par de 'leiteiras' da policía; cheira a queimado e supoño que un chisco máis adiante estarase chamuscando algún mobiliario urbano que haberá que repoñer hoxe mesmo con cargo ó erario público.
¿Estou cuestionando o sacrosanto dereito á folga? Non señor. Estou falando do moito que me irritou desde sempre que cando hai convocatoria unha minoría decida atemorizar á poboación ou impedirlle o tamén sacrosanto dereito a decidir que fai da súa vida. Nada teñen que ver cos milleiros de persoas que cando nos toca saímos ás rúas a reivindicar o que creemos xusto, sexa na educación, na sanidade, na agricultura ou no metal. Pero sempre teñen que aparecer os que a emprenden co escaparate ou o coche de turno, ou os que a emprenden a pedradas contra un tren ateigado de viaxeiros. Isto non mo contaron, vírono estes olliños non hai tanto tempo. Fraco favor nos facemos a nós mesmos amparando a estes elementos descontrolados que nada teñen que ver co que a clase traballadora está demandando.
É venres de Dores, e despois da algarabía de Ramos, cando noutrora estreabamos os zapatos de charol, chega a Semana de Paixón, que me da a min que vai ser de máis paixón ca nunca, porque entre que non hai un can e que os pilotos tampouco o van poñer fácil, as procesións das nosas vilas van volver estar tan concorridas como cando de nenos cantabamos diante da Dolorosa o 'Perdona a tu pueblo Señor'. E, por se fora pouco, despois da pertinaz seca que estamos padecendo, as nubes van colaborar tamén un poquiño en aumentar a 'Negra Sombra' que o carillón da que era a caixa de aforros de Vigo, e que agora xa nin sei moi ben como se chama, se empeña en tocarme diariamente ás dez da noite. Eu sigo preferindo vinte anos despois as estupendas melodías do outro carillón instalado no alto da Torre de Ourense. Así de morriñentos e militantes somos os da Auria, que lle imos facer.
En fin, que cando vostedes lean esto, eu estarei seguramente escoitando a tres ou catro ministros tratando de convencerme novamente de que hai que ter paciencia, facerlle un burato máis ó cinto e darlle algunhas alegrías menos ó corpo. É venres de Dores, de moita dor.
