O tempo e o seu decurso resultan unha obsesión para o homo, calquera que sexa o xénero. Derramámolo moitas veces en retesías e outras non menos banais tirapuxas. Pasamos moito máis da metade das nosas hipotéticas vidas nunha durmideira, cecais máis das vintecatro horas que ten cada día da nosa conducta biolóxica, así tan inevitábel como ten de vacua e incerta. Ai, quen me dera ser árbore á beira de calquera río do esquezo! exclamaba apesarada a poeta nas horas íntimas, adormecida nos últimos días de calquera verán ausente, só perceptíbel polas altas temperaturas que indicaban o soño do mercurio, unha substancia avermellada que ela confundía co azul íntimo do sangue, só enrubecida no encontro coa luz, ese misterio que foxe de calquera contextualización. E todo é o principio da simbiose, o sincretismo da historia que nos acontece e tantas xeiras deixa o noso vello vapor á deriva, como os pailebotes de Manuel Antonio. Son xornadas pois, de escribir hendecasílabos libres no caderno esfiañado da derrota, e tamén de regresar á mítica dinamita que debullaran solemnes os primeiros sentimentais de calquera ilíada sen Homeros que as contar e cantar, senón mans cansas e desdebuxadas de tanto procurar fútiles felicidades de ningún deus posíbel entre tanta desgraza e amasillo de terracota e miseria convertida en art decot por calquera manual burgués da historia, moitísimas lúas e soles antes de que o delirio de Andy Warhol revolucionara o mundo cos detritos e outros entullos da entropía usuraria, da cocacola a calquera outra patente e patética cervexa escandalosa que arestora anuncian nos medios de comunicación entre todos os posíbeis e imaxinábeis occidentes amortallados en lúcidas secuencias de Wall Street, non máis que un referente, unha guía para idiotas e outras parasimpatías da mesma patoloxía que aínda non acertou a comprender a OMS . Claro que si, mon amic. Sei de sobra o que estarás cavilando cando les
E que interese ten todo isto que escribes para os que xa nin sequera poden malvivir daquilo que chamaban parado de larga duración, se a eles, coma ti, acabóuselles o paro e arestora pasean tristeiros e desesperanzados os últimos bárbaros? Menos mal que che resiste a fe (inquebrantábel?) nun máis alá onde ricos e pobres entrarán na comuñón da felicidade anunciada pola infamia á mantenta que ha fixar e calquera soldada.
Moita xente, pregúntase porque El-Rei de España, tan democrático el, non mandou ser operado polo brillante sistema sanitario español, e recorra serodio como outrora o vello profesor (marxista?) Tierno Galván a unha clínica privada con recursos do público. Por certo: el devolveulle a Madrid La Verbena de la Paloma, ata que logo da súa morte chegaron Barranco, Leguina, Esperanza Aguirre e o actual ministro de xustiza: Gallardón; outro rexistrador de im-propiedades en excendencia voluntaria como o propio presidente Mariano Rajoy, da in-gobernanza española ad hoc.
Bote as contas quen lea, se é que lle prace o saber para ben do desiderato, e mesmo recordar que todos somos iguales ante la lei, palabras do monarca cando xa era imposíbel silenciar a estafa.
Que ben baila que ben baila/ o da chaquetiña longa/aínda bailaría millore/si a tivese redonda.
Os grandes laboratorios do imperio proseguen imperturbabeis o seu roteiro; son inasequíbeis a calquera desalento, impasibles al ademán, como os arcanos fascistas da historia de España.
O Infame, sorrí a non sei cantos metros de profundidade na derrota inmisericorde de Madrid.
Que lei, e que xustiza? pregunta o desherdo en calquera lugar do planeta. Comezou o curso e hai máis de vintecatro horas está entre os pronomes e os neutros outro outono.
Crípticas son as vidas, e non as palabras que sempre han servir para entendérmonos, mal que ben. Mainamente chove esta outoniza, e non é ningunha premonición de ballón, como aquela que matou ao poeta César Vallejo no luscofusco de París.
