Acaróanse no pazo presidencial da Moncloa os ministros de España e socios fruxe ao tanto por cento da UE, para que a elocuencia preliminar de Soraya Sáenz de Santamaría explicase o milagre de España e a súa interpretación da pública industria que arestora teñen intención de reformar logo de entregala ás multinacionais da usura e o espolio, senón toda, si en grande parte e medida. Logo concedeulle a palabra ao ministro de Facenda, por ser el, en palabras dela, a persoa que máis sabe desas cousas dentro do goberno español, e os demais simples colaboradores, entre os que non sei se nos seus escuros obxectos do desexo habería que incluír ou non a Mariano Rajoy, Luis de Guindos, Wert, e outros homes e mulleres de cuxos nomes non me lembro arestora, dentro, fóra e próximos á gobernanza da unidad de destino en lo universal que subxace solerte nas comunidades autónomas ou eremitorias, coas súas feiras, festas e sobranceiras romarías. Trátase pois, dun aggiornaménto semellante a aquel que outrora da vida propuxera para a igrexa Católica, Apostólica e Romana, Xoán XXIII, nado en Sotto il Monte-Bérgano, quen gobernou no Vaticano de 1958 a 1963. Cando novo, e ben distinto ao Dorian Gray, de Oscar Wilde, era Ángelo Roncalli, e chegou a Beato na gloria de Bernini, pois os seus méritos nunca foron considerados tanto como os que lle atribuíron a Escrivá de Balaguer, fundador do Opus Dei, que si acadou o edén con data de alta honra no calendario xuliano, encheito de benaventurados e inocentes para alá do sistema métrico decimal de pares e nones, comisións de mantemento, e arcanos tendeiros do oprobio reconvertidos en banqueiros, que outrora tiñan por patrón a San Carlos Borromeo, o que non deixa de ser curioso, paradóxico. Calquera exemplo do que digo, ben pode procuralo quen lea, sexa ela ou el, crente, laico, ateo, agnóstico ou confesional, adscritos ou non- uns e outras a calquera neoconfraría da posmodernidade que un non sabería explicar á discencia e ao dilettantisme de oficio e exiguo beneficio. Hai que aprender inglés, porque en calquera conto de Wall Street como referente- é o idioma para entender mellor o mundo da bolsa e a vida, gabelas, taxas, orzamentos e subvencións a fondo escambullado pero nunca perdido como tentou describir dende a literatura Marcel Proust: À la recherche du temps perdu, aínda que para a proposta ad hoc, non dubido que sería mellor a novela do autor citado enriba: The Picture of Dorian Gray, que traducíu ao galego o noso amigo Vicente Araguas, se mal non recordo. Pero non ignoro amarguemente que para estas vaguidades que veño enunciar non van aprender o inglés nin o francés as mozas e mozos á procura de traballo en calquera xeografía de aquí e de aló, senón para saberen o que fai falla saber en calquera posto de precario traballo do Imperio capitalista, como é de recibo en calisquer antigo cuchitril transformado en Gran Comercio da historia universal da infamia. E do idioma de nós que tan pouco defende Núñez Feijóo e os seus asesores ex aequo, que entre de morte morrida nos casaríos museísticos, igual ca tristeira lilaila da nacionalidade histórica. Para tales mesteres, abonda o Día das Letras Galegas e outras memorias sinaladas nas xornadas festivas autonómicas e municipais. Eis as estampas e outras escenas da divina comedia que nada ten que ver con Dante Alighieri, e si con Divinas palabras e Tirano Banderas e outras obras de Valle-Inclán. Engadan vostedes outros autores do seu gusto e goberno, no idioma que lles saiba mellor.
Non é unha inverniza insólita climatolóxicamente falando- a que estamos a vivir na nación negada. Non, ho! Como tampouco son novas as cicloxéneses explosivas; nin novos son naufraxios e demais incendios da vida. A historia explícao todo. Galernas, trebóns e temporais veñen de vello, como antiga é a explotación e o espolio. Cambiamos de muiñeiro, pero non de ladrón, exclamaba nun sotelo acedo aquela velliña do tute godallo da existencia. Cada causa ten o seu efecto. A un descubrimento prosegue outro. Vén aí o Entroido, e moita xente de aquí disfrazarase de Merdeiro, que nunca foi un disfrace na Ribeira de Vigo.
