Hoxe é o derradeiro día do mes de xullo que para moitos xa rematou infeliz no descarrilamento mortal de Angrois. Outras mulleres e homes sucumbiron nos empardecidos máis abruptos e sinistros do almanaque. Asombráronme as palabras do arcebispo Xulián Barrio, pastor de Compostela, a propósito do accidente que lle arrebatou a vida a setenta e nove seres humanos, e ogallá que non sexan máis, porque segundo lemos na imprensa hai alomenos vinte que se debaten no transo da desaparición irremediábel. É dicir, que o pegureiro compostelán falou da vontade de Deus, ao tempo que invocaba ao Santo Apóstolo, e outra xeira a fe que nin sequera xa a patética ignorancia acepta, que foi, máis alá de calquera tradición inútil o seu caldo e substrato, humus de vida e milagres.
E veu logo o memento de nantronte presidido polos príncipes de España e os distintos e non diferentes persoeiros do status quo, dende o presidente Rajoy a estoutro Núñez Feijóo tan disposto a botar unha man diante das adversidades producidas polas altas e baixas velocidades dos camiños de ferro na nación galega que el e outros negan, a non ser que tan só sexa para celebramento de feiras, festas e romarías; unha reprodución, por así dicilo, dos coros y danzas da Sección Femenina do Infame que moitos recordan con nostalxia enfermiza. Boas comunicacións con Madrid por terra e ar, pero pésimas cando non inexistentes- entre nós, que para irmos a calquera xeografía do norte botaremos unhas xornadas case interminábeis, como aquelas que comentaba atrapallado o inglés Borrow, nos días do ministro Mendizábal, aínda que non fai falla irmos tan lonxe na historia á procura doutras estampas e non precisamente cinexéticas, como as que describía o escritor costumista español Mesonero Romanos. Madrid é unha alucinación penosa para moitas almas galegas que devecen por iren tomar as cañas alí, e pasear se cadra- polo Retiro; cando non pola urbe galdosiana, tan tristeira e disparatada como o propio Pérez Galdós, amante extraviado da Pardo Bazán. Madrid es la mentira y la piqueta, puxo en boca de Valle-Inclán o máis lúcido Umbral que acerto a recordar agora. Pero case todo é esaxerado, incluso circular a máis de douscentos quilómetros por corazón e hora, como seica ía o híbrido por onde non debía nin podía, laiábase xa inútil o maquinista que guiaba o tren: ignoraba (pola razón que sexa) que estaba a piques de entrar na noite de Compostela, véspera de todo e nada. Facer recaer sen máis a culpabilidade da traxedia enriba do conductor é, ao meu ver, inmoral, pois el non é máis que un elemento subsidiario da alta tecnoloxía controlada dende calquera que sexa o lugar no imperio. Púidose corrixir o erro que devíu no que hoxe ninguén de nós ignora?
Un sospeita da chambonería por non lle dicir trapallada- ao establecemento da rede de alta velocidade en Galicia. As circunstancias que concorren son tan escuras como variopintas. Había que aforrar aquí e noutros lugares do status para manter vivo o imperio capitalista, sen deixar de botar as sobras de calquera banquete aos libertos con tarxeta de duro plástico e data de caducidade.
Pasou o día, pero tardará en pasar a inmensa tristura da romaría, se quen lea permite a transposición metonímica, por moi amargue que esta sexa.
Vén aí agosto de cal e pedra, e almas en pena, lonxe e ignorantes dela, non deixaran de iren aos oficios de calquera xornada da vida. Un fiúncho medra vizoso nos escuros do bosque que foi a cidade. As ondas devalan nas horas do areal, e despois de calquera noite abrirá silente o día, con nós ou sen nós. A velame dos navíos en asueto afaise a unha nova singradura. Achegarémonos a Santiago, mon amour, como tantas outras xeiras das nosas vidas
Hórreo arriba, ata o Vilar, as Orfas. Non entraremos na catedral, pero si nas baiúcas de sempre, aquelas que no lonxe percorremos na néboa das nosas memorias, cal outros outonos a vir.
