Hoxe, segundo indica a tradición e a ciencia entra o outono nos pronomes a calquera efecto da vida e a morte; así nolo contaban os vellos mestres de calquera infancia. Mudaron as cousas ou fomos nós os que cambiamos por mor de calquera interacción dese enigma que por non saber como lle chamar nomeamos tempo? Epopea, climatolóxica, histórica, concreción dos pesos e as medidas.
Tempo amarelecido nas fotografías, como indicaba o poeta español Miguel Hernández, se mal non acordo nun dos sonetos de El rayo que no cesa, moito antes de ser encarcerado no ergástulo de Alacante. Non fai falla dicir que alí tamén estivo José Antonio Primo de Rivera, fillo do xeneral cabeza dun directorio militar propiciado por Alfonso XIII, avó do actual xefe do Estado español que as Cortes franquistas proclamaron rei por indicación do Infame, sabidor dos seus días serodios. Miguel Primo de Rivera aparece nas fotos do arcano balneario de Mondariz, moito antes de 1936, aí onde se sabe padriño dun concello que aínda resiste, e que o goberno autónomo galego non quere unificar, e si outros de bastante menos interese para a nova e natural división do territorio galego, brutalmente dividido e mutilado polos colonizadores, coa ignorante aquiescecia dos colonizados. Non imos retrotraermos a Javier de Burgos, porque non é este o propósito nin a proposta desta columna que transita por estas primeiras horas autumnais, con temperaturas ben distintas a aquelas outras estampas da memoria, zarrada e desdebuxada polo decurso dos días implacábeis, e outros almanaques que penduraban na nostalxia das paredes de calquera casa. A pouco menos de douscentos quilómetros por corazón e hora, unha velocidade que percorre impunemente o espazo, e escurece o concepto outra vez- do tempo. E cando te decatas, sabes incerto como transcorreron os últimos trinta anos de calquera vivir, de como as palabras xa non significan o mesmo, deturpados o significados pola sociolingüística da estolidez, onde todo é moi guay, e hai mogollón de xente de ir e non vir, e non unha morea, nin un mundo.
De mogollón (galego de Vigo?) van e veñen arestora os señoritos do imperio capitalista de calquera estafa perpetrada contra a pobreza. Iso si que mola, que non sei se virá do contrario de amolar, que é incordiar, incomodar, molestar. Amolecer é outra cousa. O ciào italiano (adeus, até logo, etc) convertiuse no chao, que fonéticamente é chiao. Agora serve para se despedir costesmente en calquera idioma.
Está o outono aquí: ben vido. Pero aínda groman as flores máis alá dos invernadoiros, e o río devece polo seu cauce, ao tempo insisto- que os montes galegos arden en calquera xeografía da nación. Haille moitos ruíns intereses nos incendios, e a súa orixe no está só nese feixiño de pirómanos que de cando en vez levan presos as forzas de seguridade do status.
Abofé que existen outros incendiarios que están sempre á espreita, agardando os substanciosos beneficios producidos polos criminosos actos. Un erro humano, coma sempre. Así a ciencia de peto fica liberada de calquera imputación posíbel.
Agardamos o corazón do outono, tempo de castañas, a esfolla e as luces felices de calquera vendima. Nos cadernos para a memoria, o homo rexistra as últimas incidencias.
