Mariano Rajoy Brey, ex rexistrador de non inútiles/útiles propiedades, á sazón presidente do goberno español, non nega as palabras entrecruzadas entre el e Luis Bárcenas, un home que a min faime recordar a Marlon Brando na interpretación do Padriño hai xa uns anos das nosas vidas paralelas, sen un Plutarco que as contar, e iso demostra, aclaraba nantronte despois de tanto silenzo e falar para a feira- que a gobernanza española representada arestora polo PP non admite nin admitirá calquera tentativa de extorsión e/ou chantaxe, do francés chantage, se vostedes queren. E non serei eu quen diga que no leva razón o paseante pontevedrés que un día fora retratado ao paso pola Sexta Avenida de Nova York, cun xaruto entre os dedos da man esquerda, ora coma naquelas tardes de agosto e Pontevedra, con pano vermello navarrico no colo, contemplando os touros por enriba do valo, que na linguaxe taurina e abrupta dinlle barreira, algo que hoxe deostaría o seu avó Mariano Rajoy Leloup, quen un pouco antes da infamia perpetrada polos fascistas en 1936, defendía o Estatuto galego que tamén defendían, entre outros, Castelao; Bóveda, Novo, Adrio Barreiro (irmao do meu amigo Gonzalo) e outros mártires non precisamente da Falanxe española que tantos anos evocaron en Bouzas, cabo do vello consistorio que hoxe eslúe e esmorece no corazón da vila onde os resíos e outras arcanas searas e birtas foron mudados en rocíos, mesmo moito antes do sinistro nacional-catolicismo que calquera de vostedes puidese imaxinar.
Que o partido hoxe en moitas gobernanzas da unidad de destino en lo universal
fora financiado de xeito irregular (ergo ilegal) entre homes e mulleres de aquí e de aló, non é nada que saia fóra do común saber e entender a Historia de España: sobresoldadas en branco e negro, como cando lle pediran render contas de campaña ao coronel Gonzalo Fernández de Córdova, El Gran Capitán, alcume propiciado pola ignorancia
Y lo demás? Lo demás, el resto, señores, en palas, picos y azadones, cando todos e todas chucharon da vaca louca (erario público) e outros altruísmos e cínicas filantropías empresaríais, sen ánimo de lucro e demais gravísimas contradicións nos termos da razón de ser da barbarie capitalista que nos asola e destrúe.
Pero hai que lle dar carraña ao pobo alienado, colonizado; panem et circenses, para que calquera fámulo asuma sen rechistar a súa condición de excravo chegado a liberto, con tarxeta de duro plástico ouro ao abeiro de calisquer casarío usurario.
Xa son libre, exclamaba melancólica a dama na noite do areal, cabo do devalo, intempo e destempo do mar, en Vigo, e sen un Martin Codax nin Mendinho que levar á raia que foi boca e memoria esfiañada do almanaque furado con alfinetes de alivio.
El-Rei de España, en Marrocos. Bárcenas no cárcere común de Madrid; e o roubo sempiterno, o refugallo e outras mentiras, ai! nos apuntes esquizoides de toda a banca mundial ad hoc, ao abeiro do FMI, que logo de múltiples estafas pídelle á ladroeira institucionalizada que muden en catro miudallas os xeitos despiadados do espolio nesta non nova historia universal de calquera infamia.
A Rajoy, Cospedal e outros etcéteras pasábanlle as substanciosas propinas polos servizos prestados, sen máis cortapisas nin mínimos beneficios. Cabo de todo é algo común na historia da nación española e café para todos, na desmemoria duns e doutros.
O xuíz Pablo Ruz, aplica, con tódo-los respectos, a lei da democracia burguesa, e non deixa de facer o que ten que facer. A teodicea hai que deixala para a intimidade íntima e tal vez última das persoas, alá onde deus, calquera deus, é unha figuración na néboa.
Que fale Rajoy, pois, o que el quixer dicir, así do que sabe como de tantas outras cousas que abofé ignora. E veña a barallar, mentres os tafures do imperio deixan pegadas nas cartas, nos MSM, que un non sabe moi ben de onde proceden as letras, o tempo, tan escaso de palabras.
Que é dos outros señores daquela vida e esta morte?
A rebaixas continúan, para ben e mal de todos. Sabe Dios de hoxe nun ano
! exclamaba a velliña do tute cabrón da vida, na fresca feliz e indiferente de tantos días e outras desmemorias.
