Un exceso de citas adoita facer infrutuoso calquera texto, cando non inútil, estéril, que é unha sinonimia apurada, coloquial e doméstica. As cousas non son como foron, senón como se recordan. Non sei quen dixo isto, polo que carece de valor probatorio: arredor da memoria e as lembranzas. Memoria e lembranza, dúas cousas ben diferenciadas, pero analóxicas. Os recordos transmítense en función da primeira, sempre que esta non estea afectada polo phatos que modernamente denominamos alzheimer, e outrora da intrahistoria demencia senil, precoz ou non. A memoria, insisto, constrúese en función da cultura que un grupo humano lle impón a sangue e fogo a outro, para que de seguido el, o abatido, o interiorize/introxecte como algo natural, como intuían Platón e o propio Aristóteles, arrandeando os círculos viciosos da reflexión, e deus, calquera inintelixibilidade, a sobrevoar o universo, moito antes de Einstein.
Decátome que de sempre o pecado leva canda si a penitencia, e se cadra a contradictio in terminis evocada polo primitivismo para se curar na hipótese da saúde, tan fráxil e aparente como a singradura da vida, calquera vivir. Non hai culpa senón é a imposta abruptamente por un protohome a outro, ámbo-los dous posuídos por menos distintas e equidistantes razóns. O que levo dito, a estas alturas da viaxe, non xustifica ningún xeito da burocracia burguesa mercantilista ao uso, aínda neste século para alá de calquera luz; non ho! -nin a estafa perpetua do status, de lazaría e carnizaría, para oprobio e explotación sistemática do homo que somos e menos vagamente representamos.
Eis a puñeteira cultura que tantas veces encega e arremuíña a vítimas e verdugos, no candor co patético da ignorancia, aínda que non tanta que non saiba albiscar na súa indecencia a mediocridade empoleirada nos neobordeis que representan as inicuas gobernanzas e outras formas de dominio propiciadas pola ladroeira capitalista que a alienación consciente da súa condición non denuncia, porque acepta dentro da orde establecida as regras da lilaila teodicea, sempre susceptíbel de mellorar segundo a descerebrada interpretación de fámulos e outros neolibertos adheridos cal lagáchimas noxentas á noite sempre incontestábel da historia.
Quen non di a verdade aquí? Cecais Bárcenas españolísimo coas súas distintas contabilidades (A, B, C) que esoutro día nestas mesmas páxinas encerellaba o ex banqueiro no desiderato inútil das súas memorias? Ou tal vez o nigromante áulico xenro que casou coa filla de El-Rei de España para engrandecemento dos seus predios e outras fincas rústicas arrebatadas á terra comunal?
E a xustiza da democracia burguesa do imperio, antes e despois da morte do Infame, prosegue o camiño indicado polo neoliberalismo e a pútrida social-democracia, aí onde o pecado, confesión e arrepentemento conflúen coa burla da contrición. Nuestras vidas son los ríos / que van dar en la mar, / que es el morir, exclamaba delirante e antagónico de si o vello Manrique, extraviada a consciencia, ensumido na febre da que tanto sabe o actual Pastor romano que quere poñer en claro as contas das casas usurarias vaticanas, incluídas as sucursais esparrexidas por aí adiante: da Banca de San Carlos aos indiferentes montes de piedade que tanto recordan os cronistas nostálxicos ao pé de calquera noite do día.
Recordar doe, procurou derradeiro o noso entrañábel Herminio Barreiro. Antón L. Dobao, sintetizou outra singradura na poética de si.
Vén aí o vello San Roque, de Betanzos e tantas outras xeografias da nación desartellada. Marx e Engels xogan, nun alampo do tempo, para se entrever, ás cartas de don Heraclio. Triúnfa o ouro maldito.
Os mortos e os últimos vivos depoñen ora no Tribunal Supremo de España; ben na Audiencia Nacional de idem de lenzo. E todo fica aprazado sine die, mentres a pobreza non deixa de ser esnaquizada polas últimas gabelas do Amo.
