Os primeiros Tapias ?adaptación do catalán Tàpies- deberon chegar a Vigo aló polos primeiros andares do XVIII, pero non aínda como conserveiros, e sí cal abarroteros, tales aqueles que retrataba Valle en Tirano Banderas, malia que aparezan os alustros nese século como importadores de cereais das Américas que non eran outra cousa que a 'descoberta' ominosa do navegante xinovés patrocinado pola Castela imperial que deu orixe á España negadora de calquera outra xeografía do sentimento. Nada tiñan pois que ver aquel primeiro éxodo que logo arrexuntou o almanaque da pseudoburguesía á procura de castes para daren lugar e dinastía comercial a calquera tristeira flor de lis, medrada ou desmedrada. E canda ela espigaron todos, os días e as horas que os pampullos reverdecían nas gabias que no silencio estremecido recordaba Luís Pimentel.
Así, o primeiro Tapias que eu coñecín na miña 'militancia' viguesa, mutatis mutandis, era un tipo sentimental e arruinado que estudara Dereito na Facultade de Álvaro D'Ors, outro que tal beillaba animado pola intelixencia teodicea de Filgueira Valverde, parente de meu ?según el mesmo aseguraba- que non quixo saber nada do Partido Galeguista cando este, con Castelao á fronte, adscribiuse ao FP republicano: de Azaña a Girault. Desculpas polo innecesario de case todo, pero un ten que falar destas cousas para achantar a morte que foron despedir á necrópole de Pereiró unha morea de familiares e outros achegados, sen lugar a dúbidas, distantes e non distintos a calquera pequeno deus latricante que vai chorar máis por si que polos outros.
Estabelecidas así as distancias que cabo de todo nunca deixou de ignorar, Manolo , quero recordar aquí unha tarde de verán do século anterior, logo de abandonar el a crónica gastronómica á que sempre foi adicto, e a min paréceme que no luscofusco da alameda viguesa que el tanto frecuentaba, xa no declino dos días: 'Ola, Villaverde, queres sentar a compartir un viño con nós?'
Eu viña, entón de disfrutar da conversa con Xaime Isla Couto.
-Claro que si Manolo.- Paréceche ben unha botella de ribeiro e uns calamares?
-'A mi me apetece mucho', dixo Rosa, a súa dona.
-Falamos de todo; el do seu irmán Fefé, co que non se levaba alá moi ben.
Solicitamos outra botella, e entrou nos pronomes a noite pecha. Mesturaba o galego co castelán, e pedíame desculpas innecesarias por non se disciplinar na lingua común da Ribeira.
Nantronte recordeille a Rosa Cividanes aquela tarde de estío na Praza de Compostela, mentres o lume agardaba definitivo a última palabra.
Adeus, Manuel, que o vento sexa leve para ti.
A rúa Colón non era tal no imposíbel da memoria. Tan só un caleixón que ía dar ao mar solícito de Vigo.
Tapias Curbera, oh! ?eran os apelidos do meu outro amigo que cantaba tangos polo libro na taberna de Armando, intempo da Falperra e Romil.
