Cando Caín aínda non era nin sequera un adolescente, un tal Adán contóulle, sen que o meniño entendera moi ben, que el era o seu pai, e Eva a súa nai, preñe da terra e dunha súa costela, debaixo dunha figueira, moito antes do que un tal Noé, inventor do ballón e do dioivo universal que figura, ora pro nobis, na mente inaudita de algúns científicos do mundo, incluídos os da axencia especial e espacial norteamericana, á cal, sen desdouro foron adscritos unha morea inxente de libertos aparentes e outros sabios que no decurso do tempo chegaron odiar a morte o único físico que o mozo maldito soubo comprender, Albert Eistein: o infinito, fóra de nós, non existe, mon amour . É, cabo de todo, a teoría dos espellos e das sombras, a escrita mecanicista, automática, a mesma que levou a André Breton a debullar o manifesto surrealista, ao cal se abrazaron un día, entre outros, Louis Aragon e Paul Éluard, e mesmo os días oníricos do mínimo e decadente Salvador Dalí, admirado por Franco; xamais Joan Miró, nin Matisse, nin Picasso, nin Magritte, nin outros que andaron no intempo célibe e desaforado dos grandes muralistas mexicanos, como Rivera ou Siqueiros, aínda que si se achegara unha migalla a viveirense Maruja Mallo, como esoutra fasquía insorprendente de Urbano Lugrís, xa de vello e camiño da morte nas derradeiras prímulas de Vigo, fraternalmente ferido e distinto daquel outro que logo de pintar insoños no iate Azor paseaba polas tardes e as tabernas do Orzán, na Coruña, cando aínda Antón Avilés non publicara Cantos caucanos, e a polifonía de Última fuxida a Harar non era máis que un canto presentido.
Sempre estarás regresando a ti mesmo, seica lle dixo un día Eva ao seu home, fillo vinculeiro dun deus invisíbel e inexistente, do que el mesmo falaba cando entraba na súa ánima o devezo da printemps, e xa logo de bébedo e salóbrego procuraba arrebatado a entrecoxa da filla da terra.
A seguido do Caín 'chamizo' por tantos días exposto ao sol maldito do deserto apacentando estériles e tristeiras ovellas nos escasos oasis, naceu un pequecho loiro, froito dun longo retiro do Adán, chegou Abel, nome-home que na lingua dos arcanos hebreos e asirios significa sopro efémero, quen di vento ou ar lixeiro, pero que tamén equivale a soberbio, vaidoso, fachendoso, altaneiro, un acomplexado, cabo de todo e nada. O pai putativo adestrouno na contemplación paroxismal das estrelas fuxidías e as aves migratorias que atravesaban o ermo cada tempada, e o neno, xa mozo lanzal, chegou a escoitar voces insólitas e de agradecemento á súa condición. Adán, o imaxinario, estaba orgulloso, e a pobre Eva, cativa e sempre violada, caeu nunha aflición que non souberon tratar os curandeiros, e sen deixar de parir cadanseu período, suicidouse nunha tarde de abril sen almanaques nin historia que dera noticia da súa morte no interior dunha jaima branca como a neve sinistra das lonxanas montañas que a coitada coidaba ver nos seus delirios de muller maltratada pola indecencia patriarcal que a ensumía día e noite. Foi cando Caín decidiu facer xustiza in nomine dun deus que lle inculcaran cando de mozo sachaba nas horas primas da mañá baldeira. Un día calquera das dunas, o fachendoso apareceu morto, e correuse a voz de que o crime fora perpetrado pola man ferida e tristeira do irmán, e non pola duns cameleiros tratantes no haxix e outros paraísos malditos, que lle deron morte nun crecente de lúa por mor dunhas débedas que nunca aclararon os sumos sanedríns. Así comezou o relatorio cruel do mundo que non figura en ningún libro nin papiro coñecido pola devoción piedosa dos teócratas da mortalla.
Caín morreu de vello, nun exilio cruel, quen asegura que nunha aldea da vella Palestina; outros mentiráns aseguran que na vella Iberia, mutado en liberto que facía chilindradas para sobrevivir na pena. E sobre esta trola moutouse o mundo que nos deron na escolla: bos e malos
Veño de describir un soño do mesmo xeito que Franz Kafka describía unha loita na Muralla chinesa, uns anos antes de que Walter Benjamin pegárase un tiro en Portbou, entre as dúas fronteiras da desesperanza e a desolación, fuxindo do terror nazi.
Ao despertar do pesadelo, prendo a tv e vexo no parlamento español a Mariano Rajoy falando do ben que irá a súa España cando o paro soborde os seis ou sete millóns de ánimas en pena, entre vivos, mortos e desaparecidos.
A sombra de Caín, indelébel e crucificada pola infamia, agarda o seu turno para se anotar nunha das oficinas do INEM. Ela tamén está nesa listaxe interminábel de espera.
