Dous sinónimos apenas sen antónimos que poidan explicalos: xenerosidade, talvez. Ambicionar, por definición, non é nada malo, e forma parte da condición humana que non foron quen de explicar magnificentes enciclopedistas, incluído Balzac, do que tanto se alimentou a cobiza insaciábel dos idiotas, entre o sentimentalismo social e a críptica patoloxía que aínda hoxe non figura no vademecum da OMS adscrita aos grandes laboratorios do imperio da usura e a explotación sen fronteiras que rexe no mundo, algo que non acertan a entenderen os excelsos dicionaristas e outros lexicógrafos de aquí e aló. Unha palabra sempre nos remite a outra, e a raíz ou semantema, calquera que puidese ser ela, e insondábel, inescrutábel: un campo de minas químicas e bacteriolóxicas máis alá do doméstico sentimental co que agora mesmo o cinismo democrático occidental acusa a Al Asad na súa loita desigual contra os mercenarios e mercaderes das liberdades, que logo eles conculcarán nos seus obradoiros multinacionais capitalistas. E isto non quer dicir que nantronte o mandamáis sirio fose unha benzón para Siria, pero dende logo moito mellor que os ofrecementos para o progreso, o diálogo e a concordia da banca, bolsa e outras felices vidas que ofrecen decote os axentes ou xestores do capital, a tan altas porcentaxes de intereses que calquera mercader veneciano, fóra do explicado por Shakespeare, ficaría pampo, atónito, aloulado.
Pero todo vai ben na tradición oral, entre os lindeiros da mentira e a inicial verdade, que para lle dar pulo a alguén que ninguén coñece, ai! un día dixo verdade revelada, porque unha figura do imaxinario que sempre é a sobredose da luz encegou co pútrido brillo do metal que aínda neste século chamamos ouro, para ben e mal, malia que do seu valor deriven a bondade e a avareza, dúas elementalidades dun mesmo corpus, así de transcendente como vacuo e indiferente para a máquina de contar moeda que vai de man en man, e alguén fica para sempre con ela, e non como dicía a copla que lle atribúen ás cavilacións da xitana lorquiana: Gitana que tú serás/como la falsa moneda/que de mano en mano va/ y ninguno se la queda. Ela era lurpia-beata de tristeira posguerra, como aquelas que na infancia e outras adolescencias íanlle levar candeas ardentes á Virxe do Lubre, por cuxa entrada travesaña o mestre canteiro descoñecido cicelara un Cristo Sedente, axeonllado, turbado pola ausencia, tal que cantou o trobeiro ou xoglar na illa de San Simón, inventando as ondas do mar: Morrerei fermosa
.
Vivir e beber; ambicionar o mínimo na historia. Pero a ambición (avareza) a todo lle pon prezo, de calquera crenza sempre desigual e brutalmente insolidaria, en ben dun status dos que eles e elas foron privilexiados informados; tal parece o caso de tantas altísimas damas adheridas cal lagáchimas ás noites solemnes e apodrecidas. Velas aí, de tiros longos, medio e medio dunha morea de enganos representados polos primeiros actores da opera sobredimensionada, cun rexistrador que non deixa de invocar o seu deus máis alá de calquera retórica na súa banal oratoria. E que dicir destoutro ser, que xa non albisca no lonxe o tempo de Madrid para servir dende alí a Galicia? Españoles todos.
Ningún santo proclamado por Roma vai ao ceo secomasí.
Mainamente chove enriba do rostro antigo deste último día de setembro. Onte pasou por nós-outros o San Migueliño das uvas maduras. Mañá comeza outubro, outra singradura máis: Moito me tardas e pouco me duras.
Pobre adolescente chinesa morta pola ambición de ser e nunca saber! En Compostela a choiva fai filigranas sobre o gris da pedra arcana.
