Dicimos Semana Santa, porque nos acercamos á expresión máxima do Misterio de Deus encarnado. Santa, porque celebramos a suprema manifestación do Deus que, no seu Fillo, nos fai santos. Santa, porque nestes días concentramos a celebración agradecida da nosa salvación.
Polariza a nosa atención, o noso afecto entrañable e a nosa vivencia máis intensa, o acontecemento salvador da Morte-Resurrección de Xesús.
Vivimos isto especialmente na Liturxia do Xoves Santo, Venres Santo e Pascua de Resurrección. Coa ofrenda da Eucaristía, a oblación do Sacrificio na Cruz, o gozo pascual definitivo do amencer da nova Vida na mañá da Resurrección. Con El e nel, o Señor da Vida e da morte, o Señor da Gloria.
Xesús reúnese cos seus discípulos en torno á mesa pascual. E cambia o sentido e a realidade da pascua: o pan é o seu Corpo, na copa bríndalles o seu Sangue; ofrécelles o don da súa Vida que vai ser sacrificada na Cruz. E lávalles os pés. Facede vós o mesmo.
Un de vós vaime entregar. Deixarédesvos bloquear polo pánico, e abandonarédesme fuxindo cobardemente. Ata os encontros reconstituintes co Resucitado. ¡Xa entón, xa desde entón!.
A primeira procesión comeza camiño de Getsemaní; a horta da oración e da angustia agónica, a horta da traizón e o prendimento.
A procesión continúa camiño dos pazos dos sumos sacerdotes. A seguinte procesión, camiño do pretorio; con un desvío que intenta a autoridade romana e que frustra o vello raposo Herodes. A procesión definitiva, ata o cume do Calvario.
Máis alá das celebracións litúrxicas do Triduo Pascual, facemos nosa a procesión de Xesús. Coa sinxela expresividade dos nosos 'pasos procesionais'. Que nos convidan a realizar os nosos pasos persoais, seguindo as pegadas da súa entrega. Celebración concentrada da procesión-peregrinación que é a nosa vida.
