Hoxe xa caseque ninguén le a Hans Magnus Enzensberger. En realidade hoxe apenas ninguén le; é dicir, se o que entendemos por tal abrangue unha relación de títulos e autores deses que nunca foron obxecto dunha devoción multitudinaria. Pero aínda peor. Gran parte dos que antano conformaban esa añorada nómina de lectores hoxe tampouco frecuentan xa a lectura de ensaistas como o hoxe vello alemán ó que nos referimos.
Habería que determinar cantos deles leron xa, entusiasmados, a vida e milagres de Paz Padilla, os da ex do toureiro Jesulín de Ubrique e cantos outros son vergonzantes espectadores das vidas e dos milagres que nos descobre María Patiño, madriña dunha promoción de novos xornalistas composteláns -átenme es mosca polo rabo- facéndoo con frecuencia que non sei se é xa diaria, pero que sen dubida chegará a selo.
Era a nosa, a dos ex combatentes do 68, unha convicción que encerraba nela a certeza de que este país sería Jauja cando todos os seus habitantes souberan ler e escribir. Por iso, eiquí chegados, cando xa a penas hai analfabetos entre nós, cabe preguntarse se isto é xa o paraíso ou, cando menos, se xa se lle aproxima.
O venres referímonos eiquí á visión que, esa escritora nova, chamada Ana Iris Simón, manifestou nunha sonada intervención da que axiña se fixeron eco non poucos tertulianos, comentaristas varios e articulistas diversos; eu entre eles, claro.
Según a nova escritora daba a entender, falando a propósito do reto demográfico, a felicidade acadábase a partires de dous feitos, a saber: a posibilidade de vivir na que hoxe deron en chamar la España Vaciada” e a de alumbrar un número de fillos semellante ós moitos que, según ela, alumbrou non recordo ben se a súa nai ou a súa avoa. Uns sete ou así, como a muller dese inefable xinecólogo murciano entrevistado por Gonzo hai sete días.
Vivir nesa especie de Arcadia feliz, que ela situaba na vida levada polos seus proxenitores nos primeiros tempos da súa condición de adultos, presentando como desexable tal experiencia vital, facelo ó tempo que o que se pretende indicar é a necesidade dun reto a unha demografía en retroceso, facelo así, é tan inoportuno, cando menos, como instalar na mocidade actual outra Arcadia que tampouco non existe. Hai trinta ou corenta anos os mozos emigraban. Hoxe tamén o fan.
Mentres os que emigraban hai ese tempo, carentes de formación nos máis dos casos, esperaban regresar non o conseguían, mentres tanto, enviaban as divisas que tanto axudaron en momentos tales como os correspondentes ó chamado “Plan de Estabilización”, e, á volta duns anos, cando por fin o conseguían, cando conseguían regresar, viñan vivir nunha casiña ou nun piso adquiridos co diñeiro acumulado, facer un barciño ou unha churrasquería e ir tirando como o faciamos todos.
Agora moitos dos que emigran instálanse nos países que os acollen ofrecéndolles se son médicos unhas instalacións, uns medios e un soldos que non teñen eiquí; se son investigadores facilítanlle os seus traballos e os dotan de milloras que, os nosos gobernos, nunca se teñen atrevido nin sequera a considerar; por poñer só dous exemplos. En resume, que alí se quedan, alí se instalan e alí se casan e procrean. Ás veces daría que pensar que, efectivamente, Europa comeza nos Pirineos e continúa de aí pra enriba.
As distintas versións ofrecidas tanto pola xove escritora toledana e este vello escritor galaico poden deberse, certamente, á enorme diferenza de idades e vivencias pero tamén o feito de ela ser natural dun pobo castelán e selo eu dunha vila tal como a alaricana. Considéroo así porque, cismando arredor da ubicación da crise demográfica no contexto no que ela o fai e o outro no que eu teimo situalo, recordei a Hans Magnus Enzensberger e a visión que el me ofreceu do meu propio país.
Coñecino en Lisboa, nun deses eventos ós que nos convidaban ós escritores. Eu regresei en avión e el viuse en coche pra Galicia de xeito que quedamos en vernos na raia de Tui á volta dun par de días. Unha vez que nos encontramos, visitamos Tui, de alí fomos a Vigo, logo detivémonos en Pontevedra, chegamos a Compostela, creo recordar que tamén fomos a Betanzos e, á volta dun par de días ou tres que se pasou eiquí, chegamos á Coruña.
Entrar n’A Coruña e preguntarme por como eran Ourense e Lugo foi todo un; logo quedouse cismando e, ó cabo, díxome que Galicia era o máis europeo que vira en toda España. Sostivo tal afirmación, que a min se me antollou sorprendente, no feito de que cada unha das nosas cidades era diferente das outras e contaba cunha personalidade diferenciada. Gústame pensar que si, que tiña razón, pero sospeito que a miña querencia pola nosa realidade, así descrita e considerada, sexa en extremo interesada. Máis aínda se penso e me poño a cismar en que non me gustando a realidade que vivín de mozo, tampouco non me gusta esta que estou a vivir de vello, malia considerar que en conxunto é ben millor que aquela de xeito que a crise demográfica ten pouco ou apenas nada que ver coa puñeteira prosa da vida que, segundo uns, desfrutamos e, segundo outros, padecemos.
Non sei que terá sido de Hans Magnus, pero ten que estar xa moi maior, así como de obra de dez anos máis ca min. Intentei traelo dúas veces onda nós pra que nos explicara algo do que dixo, pero non o conseguín. A primeira a un congreso, que no chegou ser convocado, sobre a ausencia do debate filosófico e outra a unha mesa redonda pra falar encol de xornalismo e literatura. No primeiro caso, non me foron dados os orzamentos necesarios; no segundo, foron desviados prá edición dun libro ó que a xente non lle fixo ningún caso e iso que foi ofrecido de balde ó tempo que corría o xamón de cinco jotas de mesas a bandexas ou quizais a causa delo. En resume, o de sempre e por frivolizar un pouco, hai que aplicarse e procrear máis; xa saben que semen retentunt venenum est, dito sexa en latín do chamado macarrónico.
Habería que determinar cantos deles leron xa, entusiasmados, a vida e milagres de Paz Padilla, os da ex do toureiro Jesulín de Ubrique e cantos outros son vergonzantes espectadores das vidas e dos milagres que nos descobre María Patiño, madriña dunha promoción de novos xornalistas composteláns -átenme es mosca polo rabo- facéndoo con frecuencia que non sei se é xa diaria, pero que sen dubida chegará a selo.
Era a nosa, a dos ex combatentes do 68, unha convicción que encerraba nela a certeza de que este país sería Jauja cando todos os seus habitantes souberan ler e escribir. Por iso, eiquí chegados, cando xa a penas hai analfabetos entre nós, cabe preguntarse se isto é xa o paraíso ou, cando menos, se xa se lle aproxima.
O venres referímonos eiquí á visión que, esa escritora nova, chamada Ana Iris Simón, manifestou nunha sonada intervención da que axiña se fixeron eco non poucos tertulianos, comentaristas varios e articulistas diversos; eu entre eles, claro.
Según a nova escritora daba a entender, falando a propósito do reto demográfico, a felicidade acadábase a partires de dous feitos, a saber: a posibilidade de vivir na que hoxe deron en chamar la España Vaciada” e a de alumbrar un número de fillos semellante ós moitos que, según ela, alumbrou non recordo ben se a súa nai ou a súa avoa. Uns sete ou así, como a muller dese inefable xinecólogo murciano entrevistado por Gonzo hai sete días.
Vivir nesa especie de Arcadia feliz, que ela situaba na vida levada polos seus proxenitores nos primeiros tempos da súa condición de adultos, presentando como desexable tal experiencia vital, facelo ó tempo que o que se pretende indicar é a necesidade dun reto a unha demografía en retroceso, facelo así, é tan inoportuno, cando menos, como instalar na mocidade actual outra Arcadia que tampouco non existe. Hai trinta ou corenta anos os mozos emigraban. Hoxe tamén o fan.
Mentres os que emigraban hai ese tempo, carentes de formación nos máis dos casos, esperaban regresar non o conseguían, mentres tanto, enviaban as divisas que tanto axudaron en momentos tales como os correspondentes ó chamado “Plan de Estabilización”, e, á volta duns anos, cando por fin o conseguían, cando conseguían regresar, viñan vivir nunha casiña ou nun piso adquiridos co diñeiro acumulado, facer un barciño ou unha churrasquería e ir tirando como o faciamos todos.
Agora moitos dos que emigran instálanse nos países que os acollen ofrecéndolles se son médicos unhas instalacións, uns medios e un soldos que non teñen eiquí; se son investigadores facilítanlle os seus traballos e os dotan de milloras que, os nosos gobernos, nunca se teñen atrevido nin sequera a considerar; por poñer só dous exemplos. En resume, que alí se quedan, alí se instalan e alí se casan e procrean. Ás veces daría que pensar que, efectivamente, Europa comeza nos Pirineos e continúa de aí pra enriba.
As distintas versións ofrecidas tanto pola xove escritora toledana e este vello escritor galaico poden deberse, certamente, á enorme diferenza de idades e vivencias pero tamén o feito de ela ser natural dun pobo castelán e selo eu dunha vila tal como a alaricana. Considéroo así porque, cismando arredor da ubicación da crise demográfica no contexto no que ela o fai e o outro no que eu teimo situalo, recordei a Hans Magnus Enzensberger e a visión que el me ofreceu do meu propio país.
Coñecino en Lisboa, nun deses eventos ós que nos convidaban ós escritores. Eu regresei en avión e el viuse en coche pra Galicia de xeito que quedamos en vernos na raia de Tui á volta dun par de días. Unha vez que nos encontramos, visitamos Tui, de alí fomos a Vigo, logo detivémonos en Pontevedra, chegamos a Compostela, creo recordar que tamén fomos a Betanzos e, á volta dun par de días ou tres que se pasou eiquí, chegamos á Coruña.
Entrar n’A Coruña e preguntarme por como eran Ourense e Lugo foi todo un; logo quedouse cismando e, ó cabo, díxome que Galicia era o máis europeo que vira en toda España. Sostivo tal afirmación, que a min se me antollou sorprendente, no feito de que cada unha das nosas cidades era diferente das outras e contaba cunha personalidade diferenciada. Gústame pensar que si, que tiña razón, pero sospeito que a miña querencia pola nosa realidade, así descrita e considerada, sexa en extremo interesada. Máis aínda se penso e me poño a cismar en que non me gustando a realidade que vivín de mozo, tampouco non me gusta esta que estou a vivir de vello, malia considerar que en conxunto é ben millor que aquela de xeito que a crise demográfica ten pouco ou apenas nada que ver coa puñeteira prosa da vida que, segundo uns, desfrutamos e, segundo outros, padecemos.
Non sei que terá sido de Hans Magnus, pero ten que estar xa moi maior, así como de obra de dez anos máis ca min. Intentei traelo dúas veces onda nós pra que nos explicara algo do que dixo, pero non o conseguín. A primeira a un congreso, que no chegou ser convocado, sobre a ausencia do debate filosófico e outra a unha mesa redonda pra falar encol de xornalismo e literatura. No primeiro caso, non me foron dados os orzamentos necesarios; no segundo, foron desviados prá edición dun libro ó que a xente non lle fixo ningún caso e iso que foi ofrecido de balde ó tempo que corría o xamón de cinco jotas de mesas a bandexas ou quizais a causa delo. En resume, o de sempre e por frivolizar un pouco, hai que aplicarse e procrear máis; xa saben que semen retentunt venenum est, dito sexa en latín do chamado macarrónico.
