E lóxicamente estarán dos nervios o naturalista Pablo Rodríguez 'Oitabén' e todos os que coma el son amantes do autóctono, incluídos os socios do premiado bosque de 'Ridimoas' no corazón do Ribeiro, que levan anos loitando contra a invasión desta pranta que tingue de amarelo media Galicia desde xaneiro ata a primavera e que se reproduce á velocidade dos coellos máis concupiscentes. Pero aínda que alguén se enfade conmigo direi que xustamente é iso o que me inspiran as primeiras acacias que aparecen nas zonas máis cálidas do País; no medio de xeadas, brétemas e chuvieiras, anuncian que xa queda menos para esa estación do ano da que tanto gusto, e que mesmo a climatoloxía destes días parecera adiantar, salvo na capital das Burgas e Ponteareas onde por culpa de néboa os anticiclóns convértense no pior dos pesadelos. Case todas estas cousas teñen un compoñente memorístico e vivencial importante, como é o caso da gran acacia que había xusto enfrente da escola alaricana de Don Manolo Pacual ás beiras do Arnoia; alí seguramente rompiamos os primeiros pantalóns agatuñando entre as polas na hora do recreo, cando xogar ó balón ó lado da carretera nacional de Madrid non supuña máis perigo que deixar sen cristáis á casa dos Mosquera, álma mater anos despois dos amendoados 'Fina Rey', mentres escoitabamos como o Juan Villalón apremaba ós pasaxeiros do lentísimo coche de línea que ía cara Maceda, e mentres nun garaxe próximo o Carlitos da farmacia lle sacaba todo o brilo do mundo a un impecable Seat 600 case sen estrear. Son eses arrecendos, eses sons, e esas sensacións que perviven a través dos anos, e que seguramente son o único que permanece cando xa todo o demáis queda no esquecemento. Era a mestura do cheiro a rapante, congrio e costilletas da praza de abastos, onde antes de entrar á escola podías presenciar no seu matadeiro, ubicado xusto debaixo, como abrían en canal a un tenreiro recén sacrificado a golpe de martelo; era o cheiro dos fertilizantes e piensos que saían do negocio do Raul Domarco; tamén o do gasoil queimado dos camións que cambiaban de marcha xusto diante da 'Palentina' e do 'Bar López'; e todo elo coa banda sonora da auga das presas na zona do 'Portovello', nas que máis dunha vez estivemos a piques de ir ó fondo por tratar de emular ós 'apaches' de 'Caravana'; mentres o 'Sevilla' trataba de sacarlle ó río algúns dos riquísimos peixes que pola tardiña ofrecía no seu bar a sempre estupenda Marisa, quen ó igual co seu irmán combinaba o nobre oficio de poñer tazas e tapas detrás da barra do bar entrañablemente familiar, co oficio de perruqueira, sempre con aquel peiteado de cardado tan persoal e aquela maquillaxe de artista de cine que tanto nos alucinaba ós más pequenos da vila. Unha desas familias ás que todos recordamos con cariño en Allariz, a familia Sevilla, con quen eu máis dunha tarde de domingo compartía os programas da televisión española en branco e negro, que ían desde 'Bonanza' ou 'Reina por un día' ata os resultados futbolísticos da xornada, pasando polo 'Escala en Hi-Fi' de Juan Erasmo Mochi, onde aparecía por primeira vez en España eso que se deu en coñecer como 'Playback', e que consiste como vostedes ben saben en que por moito que un artista pareza berrear diante do micro, o que realmente lle chega ós telespectadores nas súas casas é o son do disco. E todo elo presidido por un gran floreiro cheo de preciosas mimosas amarelas, con perdón, saídas da nosa árbore dos recreos.
