A lei antitabaco encheu o País de terrazas como antes se encheu de rotondas das que algúns conductores tardan días en sair, habendo incluso quenes presentindo a imposibilidade de atopar escapatoria, deciden resignadamente quedar a vivir dentro delas, neses xardíns esquencidos para sempre despois das campañas electoráis de turno, onde todo era un dispendio de prantas xurdidas da noite para a mañá cal champiñóns no outono; e desaparecidas coa mesma rapidez deixando que as malas herbas ocupen o seu lugar asemellando máis o deserto almeriense ca frondosa terra galega.
Pois como se daqueles champiñóns se tratara, así foron aparecendo como por arte de maxia mesas e cadeiras en toda canta praza e beirarrúa foi remozada polo Plan E, que tanto traballo deu por estes lares ós nosos veciños portugueses. E nun plis plas pasouse da alegría inicial ó cabreo total, cando a as cidades se converteron nunha permanente carreira de obstáculos, na que os sufridos peóns tratan de non ser expulsados directamente ó asfalto. Tratar de buscar un oco por onde pasar fintando entre mesas, carriños de bebé, cans, nenos maleducados e intrépidos camareiros equilibristas, soamente está ó alcance dos máis ousados do lugar.
Naquel primeiro ataque de solidariedade sen fronteiras que nos entrou coa chegada da crise, todos vimos con bos ollos a rebaixa de impostos para estas prolongacións dos locáis de hostelería en espazo urbán, e mesmo sorrimos a creatividade da montaxe de chiringuitos con cinceiros onde antes non cabía nin un mal taburete; pero dese inicial espíritu solidario e comprensivo fomos pasando ó máis puro cabreo cando comprobamos como moitos hosteleiros fixéronse donos e señores de toda a rúa e de todos os soportáis, saltando á toureira a normativa municipal sobre dereito a paso dos peóns, moitos dos cales exteriorizan o seu enfado ocultando o desexo íntimo de sentar nalgunha das cadeiras que ocupan tipos que levan cun café toda a tarde exercendo iso tan noso de terracear vendo pasar o mundo, e co mellor dos cínicos sorrisos deixar sen pel a quen ouse pasar diante noso, modernizando aquel paliqueo pola fresca, enraizado na nosa sociedade como a sesta ou o café con gotas.
Pero hai unha clara diferencia entre aquelas reunións de veciños nas portas das casas e estas modernas terrazas de agora, ou polo menos dalgunhas que eu coñezo ben; as beirarrúas onde se asentaban as cadeiras de entón estaban baldeadas e limpas coma patenas, mentres que agora, moitas terrazas matutinas son montadas sobre os restos dos ouriños e vomitonas da noite anterior, é o que é pior, hai toda unha lexión de incondicionáis ós que parece non importarlle tal cousa, permitindo que os seus nenos xoguen e se arrastren por un chan no que Sanidade debería inspeccionar de cando en vez. Asegúrolles que non teñen que ir moi lonxe para atopar centos de focos de infección entre as mesas de tanta terraza esparexida por vilas e cidades. Nalgunha ocasión pergunteille ó camareiro amigo se non lle importaba servir o vermut con arrecendo a cloaca, e contestoume que polo soldo que cobraba e as horas que traballaba bastante facía con non poñernos a bandexa de peineta.
Faime gracia ver como noite tras noite os operarios e os camións cisterna deixan o asfalto coma os chorros do ouro, mentres as beirarrúas seguen negras como o betume. E se os responsables públicos e privados creen que estou esaxerando, ofrécome a levalos de excursión domingueira por algúns destes nauseabundos lugares de ocio e consumo.
