Mentres soporto unha das múltiples caravanas diarias na saída de Vigo cara a ponte de Rande, escoitando as bocinas dos atrapados que ven como o seu día de praia comeza cun cabreo de non te menees, opto por relaxarme lembrando aqueloutros sons que identificaban os veráns de cando eramos máis pobres pero bastante máis felices. Eran os agostos dos sons da fervenza da Acearrica, cando este marabilla da natureza alaricana aínda non estaba tomada polos forasteiros, mezclados cos sons da roupa batendo contra as augas cristalinas nas que as mulleres aproveitaban o lagarto para darlle unhas fregas ós máis cativos que aprendían a nadar entre pompas de xabón e crías de rás. Era o agosto do son do carro de vacas con eixo afinado, cal poema de Manuel María, cara Vilariño na hora da sesta, no que as moscas tiñan o seu ritual e música particular facendo circos no aire sen amolar nin ser amoladas, ata o espertar somnolento provocado polas máquinas da malla que desde A Barreira facían chegar o seu ritmo e o seu pó a toda a vila. Era o mes das noites de ventás abertas escoitando de madrugada o cambio de marcha dos camións de peixe camiño de Madrid pola nacional 525, suavizado polas serenatas de laudes e bandurrias acompañando as voces do Yo tengo celos del mar. Música á que se unía o canto da curuxa desde o campanario do santo patrón, poñendo á liña ós morcegos e dándolle vida ó adro cando xa os vencellos do atardecer deixaran de dar voltas na caza de mosquitos, e os nenos deixaran de martirizar o ciprés que facía de poste futbolístico. Non sei se a perda dun destes magníficos exemplares arbóreos que aparecen en todas as fotos antigas de Allariz se debeu ó moito que o fixemos sufrir os rapaces da época ou secou por sé mesmo; o certo é que flanqueando a entrada da ermida de San Benito tamén foron testemuñas do estrépito nocturno provinte da granxa das Clarisas cando os polos retornaban engaiolados á casa materna de Coren. Do convento tamén chegaba o son da gaita en horas de lecer e a chamada puntual a laudes ás seis da mañá, hora na que os ferreiros se levantaban para espertar co son do martinete ó barrio do Couto ou á parroquia de Vilaboa; porque para os ferreiros, o mesmo que para os zapateiros, ferradores ou albaneis, agosto era un mes coma outro calquera, cos mesmos sons pero con máis calores. Pero se algo caracterizaba o agosto en Allariz era o son dos nosos queridos jolines chegados de Eibar que enchían o ambiente de ene va e de ai va la ostia, con ese aire cariñosamente superior co que baixaban dos autobuses do Pelón ou do Arias para encher carnicerías e mercados ó berro de ponme seis chuletas de quilo. E agosto era son de radiofónicos discos con dedicatoria e de cancións de Camilo Sesto e Demis Roussos saídos da gramola do bar San Lorenzo do Alejandro, a Teresita e a Carmiña; era o son dos porróns de cervexa con gaseosa circulando de man e man na terraza do Vispo, acompañados de toneladas de cacahuetes. Era o son dos primeiros bitter no Quintas ou dos ponchelos no Ardeiro. Eran os sons das guitarras nocturnas no Arnado, entre queimada e queimada, e entre bico e bico de felices adolescencias con moi poucos cartos no peto pero con moitos soños e ilusións.
Agosto era un son contínuo, de amizade e descubrimentos, era a banda sonora marabillosa que nos acompañaba durante o resto do ano, facéndonos máis levadeiros os meses que faltaban para volver entonala cos amigos de sempre, eses que nunca deixaron de estar aí.
