A permisividade é unha das realidades que a nosa sociedade valora con gran sensibilidade. Moitos a consideran un valor positivo. Na práctica vén identificarse coa tolerancia. E enténdese como un dos elementos integrantes da liberdade. Logo resulta que se confunde con facer o que a un lle apetece, con dar renda solta aos máis diversos caprichos, con ambicionar o que poida procurarnos un pracer inmediato, con que ninguén se interpoña nos nosos desexos, con que todo o mundo poida facer simplemente o que queira...
Con frecuencia, na práctica, case todo se considera indiferente. A cualificación moral dependerá, segundo o que moitos pensan, do que represente para as conveniencias persoais. En definitiva, o individuo constitúese, moitas veces, na norma moral definitiva e suprema de comportamentos, actividades e actitudes. En concreto, tómase o benestar persoal como base para a avaliación das accións, dos ambientes, das cousas...
O benestar que se pode experimentar de inmediato, claro. O benestar que se goza xa. O benestar que satisfai os nosos sentidos e provoca un estado de ánimo placentero. Un benestar individual e con abundantes compoñentes sensualistas. Así procuramos integrar a abundancia, o goce, o pracer, o éxito... A poder ser, como situación normal e permanente.
Cales son os resultados dun esforzo intensivo nesta liña? Sentímonos verdaderamente satisfeitos? Así maduramos como persoas? Son beneficiosas estas formulacións para a transformación positiva da nosa sociedade? Estou convencido de que tamén nisto fan máis ruído distorsionante os menos que boa música os máis. O peor que nos pode pasar é non recoñecer os males que nos afectan, porque entón nunca buscaremos remedio.
E, dende logo, hai realidades que han estar afectadas por “tolerancia cer”
