Deixamos os días pasados ao enoxado Don Gorecho, con motivo de haber hallado no buzón da súa casa un panfleto a seu nome -pero buenisimamente realizado-, que lle tuvo enoxado unhas horas e que descansou relativamente cando lle explicamos que o tal feixe de versos xogaba maravillosamente coa ironía dunha boa falsa negación que, un pouco revisados, parecen totalmente carne da nosa carne, etc. Que lle imos facer!
Tratábase e se trata agora dun soneto que parece que escribíu un home de gran categoría intelectual e moito máis de poesía. (Refirome ao que escribiu don Xoán de Tasis , Conde de Villamediana, e o que lle sucedeu máis tarde, cando que cambiou a súa slenciosa participación nos xogos do Rei e as esperanzas de ser admirado por a Reina.
Don Gorecho que é un home de grande instrucción cultural sempre a favor das actuacions claras e limpas, tuvo bastantes trifulcas que poderíamos hoxe chamar políticas.
Nembargantes nunca manchou a corta tela dos seus traxes, como se dicía antes ?no cuasi Renacimento-, para explicar con educación a mala actuación consentida en algunhas ocasións del e do seu equipo de seguidores, que terminaron mal e a golpe de coitelo.
Lean a forza dese apunte para o Conde de Villamediana, que hai quen di e asegura que foi instado polo Monarca e observen como incluso se internan nas prazas ásperas, condiciones e prazos de certa inmoralidade?non moito creíbles todas-, pois parecen dunha frivolidade sucia ao entender a diversión cercana ao pecaminoso.
Lean uns versos de autor descoñecido dedicados ao Conde de Tasis:
Son os vosos amores moi reais
e a vosa barileza unha Ledicia
pero fosteis vellaco con Galicia
a que pondes defectos capitais.
Contan que alanceando con adornos
gustades de lidiar o toro bravo.
A ver se algunha vez danvo-lo rabo
para facer compaña aos vosos cornos.
Cornos frecuentes baixo a vosa gorra
e que vos meterán por esa parte
coa que gozaban tanto e con gran arte
as xentes de Sodoma e de Gomorra.
Ao chegar aquí con elegancia os tertulianos deixaron estes temas e intentaron que o aproveitable do señor de Tasis quedara na inmortalidade. O ouro manchado nin para verlo ao pasar.
