Foi o heroi principal no ataque a porta da Gamboa o 28 de marzo de 1809 pero hai máis lenda e misterio sobre este personaxe que historia. Sábese que intentou rachar a porta e foi morto polos disparos franceses, que tamén feriron gravemente ao militar Bernardo González del Valle, alias Cachamuiña, a aldea onde naceu. A Carolo uns historiadores fano mariñeiro e outros ancián, aínda que poderla ser as dúas cousas e daquela moi ancián -con poucas excepcións- era un home de cincoenta anos. Este feito cóntano Tenreiro e máis Cachamuiña nos seus informes: morreu cando esnaquizaba a machadazos a Porta da Gamboa. Históricamente non se lie coñece nome: Carolo pode ser un hipocorístico de Carlos. (Un carolo vén sendo un anaco de pan duro coa codea. Ao mellor referíase á dureza do mariñeiro ou quizáis ao seu valor pois carolo tamén e un paxaro marino moi audaz. O escritor Pérez Carvajal chámao José Fernández e D. Avelino Rodríguez Elias, que foi cronista da cidade de Vigo, apelídao Martínez Obelleiro, pero ningún dos dous documenta estas aseveracións.
Carolo está en pedra, co torso nú, rachando a porta a machadazos, no monumento da Praza da Independencia. E aproveitamos para desfacer uns equívocos. Haixente que coida que o militar encaramado coa bandeira no plinto pétreo é Cachamuiña. E non: é Pablo Morillo. Os máis inventores opinan que o personaxe coa machada tamén podería ser D. Bernardo que se houbese despoxado da guerreira para máis facilidade de movementos. E Carolo non estaría alí. Pero non. Son sinxelamente lucubracións. No monumento viven para a fama Morillo e Carolo. E a fermosa estatua da Victoria.
Colombo, Francisco, vigués de amor. Militar enviado para auxiliar a Morillo e a 'Cachamuiña', natural de Peñíscola. Tomou parte ñas guerras contra os ingleses e portugueses. Casara en Vigo con dona Ana Cánido e aquí descansaba cando entraron os franceses, que o prenderon pero escapou. Pelexou cunha guerrilla ao seu mando en Galicia por orde do Marqués da Romana, quen o mandou logo para axuda a reconquista de Vigo. Ascendeu a coronel e logo destinárono a diversas zonas españolas en dificultades. Pechou os seus servizos no Reximento de Lobeirano ano 1811. Morreu en Vigo en 1825. (Isto, xunto co casorio, faino vigués de amor.)
