“Finalmente me parece justo comentarte que no puedo corregir la redacción en gallego, como ya habrás imaginado. Los textos que no entiendo los traduzco en Google y valoraré la redacción según el texto que me dé” (correo dunha profesora da Universidade da Coruña a un alumno que presentara o seu traballo en lingua galega).
Segundo o artigo 5.2 dos Estatutos da Universidade da Coruña (UDC): “A lingua galega propia da UDC é o galego, que será o seu vehículo normal de expresión. Para a súa normalización fomentará o seu uso en todas as suas actividades” (Decreto 194/2007 polo que se modifica o Decreto 101/2004 polo que se aproban os Estatutos da UDC).
Velaí que temos a unha profesora a que non lle importan as directrices que se fixan no ensino na institución académica, onde desenrola a súa laboura docente. Descoñezo o motivo polo que foi contratada se o seu nivel da lingua galega basase en castelanizala, vía traducción en Google. O contido do seu correo amosa un desprezo a nosa lingua. Non ten reparo algún en manifestarlle ao alumno, que xa si “imaxinaba” cal sería a sua postura antes da súa valoración do traballo. Ven dicir que coñecido é o que seu maxisterio é en castelán. A denunza polo estudante destes feitos acontecidos na UDC foron recollidos dabondo nas redes sociais. Moitos profesionais do ensino en Galicia, coma outros empregados públicos nesta Comunidade Autónoma, esforzanse en manexar o uso de galego, aínda que procedan de outras rexións de España. Falan e escriben en galego para un acercamento coa cidadanía. Practícase uso dun diccionario cando nos atopamos diante dun texto escrito nunha lingua allea. Neste caso que relatamos non é da súa aplicación. A docente tiña a obriga de ter un dominio do gallego na institución da que cobra a súa nómina, que vai redactada en galego.
Habendo tido eu que estudar un ensino obrigado en lingua castelán durante o franquismo, véxome moitas veces en consultar no diccionario da Real Academia Galega, na procura de termos, que non deprendera daqueles mestres excepcionais e monolingües, sen estudos, que foron os meus abós e a miña nai. E se o fago é pola memoria deles, e porque gostaríame falar e escribir en galego, que é o xeito de estar cos meus, coa xente miña, coma diría Celso Emilio. Aínda que recoñezo que son máis os erros que os acertos. Para mín é unha opción ceibe. Mais, para unha docente do ensino universitario na UDC é unha obriga. Na cuenta en Twitter da UDC ista pronunciouse sobre o feito acontecido: “Esa resposta é unha manifestación persoal dunha docente, non representa a postura oficial da UDC, que traballa arreo por unha universidade pública, galega e feminista. A UDC está tomando xa medidas para evitar situación de discriminación e desprezo pola nosa língua”. “Se ainda seguimos sendo galegos é pola lingua”, dicía Castelao, que engadía que “na fala galega vive a ialma da nosa terra”. Honremola!
Segundo o artigo 5.2 dos Estatutos da Universidade da Coruña (UDC): “A lingua galega propia da UDC é o galego, que será o seu vehículo normal de expresión. Para a súa normalización fomentará o seu uso en todas as suas actividades” (Decreto 194/2007 polo que se modifica o Decreto 101/2004 polo que se aproban os Estatutos da UDC).
Velaí que temos a unha profesora a que non lle importan as directrices que se fixan no ensino na institución académica, onde desenrola a súa laboura docente. Descoñezo o motivo polo que foi contratada se o seu nivel da lingua galega basase en castelanizala, vía traducción en Google. O contido do seu correo amosa un desprezo a nosa lingua. Non ten reparo algún en manifestarlle ao alumno, que xa si “imaxinaba” cal sería a sua postura antes da súa valoración do traballo. Ven dicir que coñecido é o que seu maxisterio é en castelán. A denunza polo estudante destes feitos acontecidos na UDC foron recollidos dabondo nas redes sociais. Moitos profesionais do ensino en Galicia, coma outros empregados públicos nesta Comunidade Autónoma, esforzanse en manexar o uso de galego, aínda que procedan de outras rexións de España. Falan e escriben en galego para un acercamento coa cidadanía. Practícase uso dun diccionario cando nos atopamos diante dun texto escrito nunha lingua allea. Neste caso que relatamos non é da súa aplicación. A docente tiña a obriga de ter un dominio do gallego na institución da que cobra a súa nómina, que vai redactada en galego.
Habendo tido eu que estudar un ensino obrigado en lingua castelán durante o franquismo, véxome moitas veces en consultar no diccionario da Real Academia Galega, na procura de termos, que non deprendera daqueles mestres excepcionais e monolingües, sen estudos, que foron os meus abós e a miña nai. E se o fago é pola memoria deles, e porque gostaríame falar e escribir en galego, que é o xeito de estar cos meus, coa xente miña, coma diría Celso Emilio. Aínda que recoñezo que son máis os erros que os acertos. Para mín é unha opción ceibe. Mais, para unha docente do ensino universitario na UDC é unha obriga. Na cuenta en Twitter da UDC ista pronunciouse sobre o feito acontecido: “Esa resposta é unha manifestación persoal dunha docente, non representa a postura oficial da UDC, que traballa arreo por unha universidade pública, galega e feminista. A UDC está tomando xa medidas para evitar situación de discriminación e desprezo pola nosa língua”. “Se ainda seguimos sendo galegos é pola lingua”, dicía Castelao, que engadía que “na fala galega vive a ialma da nosa terra”. Honremola!
