Nantronte, aí polas seis da tardiña e climatoloxia avolta, que non é tan distinta doutras primaveras que vostedes recordarán, entrou a prímula. Puxen Vivaldi no vello picú que non teño, e auga doutros abriles enchoupaba a fronte das sombras extraviadas en galerías e labirintos. O Alba, zarrado pola néboa, desapareceu da memoria dos ollos astigmáticos e cansos, igual que o Pico Sacro na mocidade de Compostela. Os longos parágrafos precedentes cecais semellen o epítome ou resumo dun poema que nunca escribíu ninguén, pero non é máis que o pórtico do printemps que din en París, onde un patético bufón vai de ganchete doutro, aínda que finxan outra cousa. E arestora que escribo isto, veña ou non ao conto, este verso da cantante angolán Aline Frazão, que cita María Reimóndez no seu estupendo ensaio A alternativa está aquí (Xerais, 2014): “E você finge que não vê/Eu não sei porque/tens que entender que não há diferença entre nós/A mesma essencia/Se a minha liberdade não existe/A tua é só aparência”.
Asociación e relampo de palabras, ideas, o camiño que andamos e desandamos, tantas veces sen saber, e a penas intuír, porque arestora da lectura achégase á memoria Celso Emilio Ferreiro: “Aínda que as nosas palabras sexan distintas”.
No picú que dixen, rematou a primavera en Vivaldi, e os preferentistas por dicilo dalgunha maneira maniféstanse diante do casarío da impiedade e a usura que nunca foi tal, mulleres e homes aderezados de domingo e abril, solfexo e tamboril, e o bo burgués promete sen se saír das normas do BM e Wall Street, incluidas outras siglas sen ánimo de lucro, como poden ser a OMS e o vicioso FMI que tan ben dirixe por delegación da barbarie capitalista a señora Lagarde: bonjour, madame, supoño lle diría cortés e diglósico Mariano Rajoy cando a saudou en Madrid. E o home bosquexaba o sorriso que outrora foi dos libertos. “Isto é unha democracia auténtica”, sen deixar de ser “unidad de destino en lo universal”. “O aborto, tal como elas queren, é un crime, seica marmurou nunha aresta do salón”.
Logo da lea foi arranxado daquela maneira a cota da xarda ou rincha, que os vellos mariñeiros nunca entenderán polo nome de cabala, como tampouco entenden uns e outras os recibos de Fenosa-Gas Natural, de subas e baixas que ningún deus sabe de onde veñen e cara onde van.
“Ollos que ven, corazón que sente”, adaptación contraposta ao vello dito que un aposta loxano a nós: “Ojos que non ven/corazón que no siente”, que é o mesmo que dicir “Hasta luego Lucas”, se vostedes me permiten.
Cambiarás de muiñeiro, pero non de ladrón, exclamaba moitos seráns da inverniza a velliña do tute cabrón da vida, agardando a primavera logo doutros invernos semellantes a este que xa é ou non auga pasada e historia certa para as estatísticas dos grandes institutos e outros centros meteorolóxicos do Imperio.
Hai unha interminábel danza e vodas de sangue entre vítimas e verdugos; cada persoa representa mal ou ben o papel que lle foi asignado polo ollo do Cíclope Cibernético, porque xa non é necesario que o ollo do Amo engorde o cabalo. Poida que haxa, no límite das palabras, outras opcións ou quendas, aínda que unha delas poida ser a proposta da nosa amiga, para mudar os patéticos hábitos de tanta infamia dunha historia que non é distinta, aínda que si distante, entre tanta podremia de debes, haberes e saldos.
Sonlle días xa de primavera, pero a flor do chuchamel hai tempo que gromou nas abas do Castro e outros valos.
