Morreu Luis Caramés. Cada semana mórresenos alguén ó que admirabamos de xeito que, de seguir así, esta páxina dos mércores vai camiño de se nos converter nun obituario. Luis non era de eiquí ó lado, do Carballiño, coma o foi María Teresa Miras Portugal, á que choramos hai xusto hoxe unha semana. Luis era de Cerdedo, que está logo de baixar d’O Paraño, camiño xa de Pontevedra, de onde o separaban trinta quilómetros dunha estrada con máis curvas das que ninguén puidera nunca imaxinar.
O finado do meu pai e o tamén xa defunto don José Taboada, que foi secretario do Xulgado de Pontevedra e señor do pazo de Tamallancos, tiveron a ocorrencia de vir os dous, dende Pontevedra a Ourense, facendo cada un deles un pauciño por cada curva que lles ofrecía o camiño de xeito que, contados ambos rexistros e debidamente comprobados ó arribar a Ourense, saíronlle xustas, a cada un dos dous, setecentas trinta e seis curviñas, correspondentes ós cen quilómetros da distancia habida entre as dúas capitais de provincia. As máis delas entre Cerdedo en Pontevedra. Pois en Cerdedo naceu Luis Caramés, o amigo que se foi.
Danton, Georges-Jacques Danton, líder que foi da Revolución Francesa, antes de pasar pola guillotina díxolle ó seu verdugo: “Amose a miña cabeza á xente. É digna de verse”. Luis morreu no silencio que impón un accidente vascular cerebral masivo sucedido no interior dunha cabeza que estivo sempre atenta ó interés común, á millora e progreso dos seus concidadáns; unha cabeza, a súa, comprometida coa realidade social e cultural de nós, dos galegos, de xeito que, carente Luis do orgullo insultante de Danton, podemos ser agora nós quen nos mostremos orgullosos da súa intelixencia posta sempre ó servizo do seu país; o que é tanto como dicir de todos nós.
Comezou o pasamento de Luis (a iso que chaman millor vida) a finais dun acto da Fundación Belarmino Fernández Iglesias na que el funxía como presidente executivo é a que non hai moito doara un millar dos mellores libros da súa biblioteca privada. Morreu sen lle dar tempo a dicir “espere un segundo” como o que pediu e disfrutou a marquesa de Pompadour, amante que foi de Luis XV e mecenas que foi da cultura francesa, segundo que aproveitou pra se colorear as meixelas. Luis non dispuxo dese segundo. Pero os seus amigos sabemos del que non o tería aproveitado pra darlle cor á súa propia existencia. Non o necesitaba. Non foi só un economista destacado, un profesor que contou co respecto dos seus alumnos, senón que de xeito discreto e constante exerceu todo o mecenado que puido a prol dos intereses culturais deste noso país sempre tan necesitado dunha sociedade civil, ilustrada competente e forte coma a que el representou. Recordarémolo mentres vivamos.
O finado do meu pai e o tamén xa defunto don José Taboada, que foi secretario do Xulgado de Pontevedra e señor do pazo de Tamallancos, tiveron a ocorrencia de vir os dous, dende Pontevedra a Ourense, facendo cada un deles un pauciño por cada curva que lles ofrecía o camiño de xeito que, contados ambos rexistros e debidamente comprobados ó arribar a Ourense, saíronlle xustas, a cada un dos dous, setecentas trinta e seis curviñas, correspondentes ós cen quilómetros da distancia habida entre as dúas capitais de provincia. As máis delas entre Cerdedo en Pontevedra. Pois en Cerdedo naceu Luis Caramés, o amigo que se foi.
Danton, Georges-Jacques Danton, líder que foi da Revolución Francesa, antes de pasar pola guillotina díxolle ó seu verdugo: “Amose a miña cabeza á xente. É digna de verse”. Luis morreu no silencio que impón un accidente vascular cerebral masivo sucedido no interior dunha cabeza que estivo sempre atenta ó interés común, á millora e progreso dos seus concidadáns; unha cabeza, a súa, comprometida coa realidade social e cultural de nós, dos galegos, de xeito que, carente Luis do orgullo insultante de Danton, podemos ser agora nós quen nos mostremos orgullosos da súa intelixencia posta sempre ó servizo do seu país; o que é tanto como dicir de todos nós.
Comezou o pasamento de Luis (a iso que chaman millor vida) a finais dun acto da Fundación Belarmino Fernández Iglesias na que el funxía como presidente executivo é a que non hai moito doara un millar dos mellores libros da súa biblioteca privada. Morreu sen lle dar tempo a dicir “espere un segundo” como o que pediu e disfrutou a marquesa de Pompadour, amante que foi de Luis XV e mecenas que foi da cultura francesa, segundo que aproveitou pra se colorear as meixelas. Luis non dispuxo dese segundo. Pero os seus amigos sabemos del que non o tería aproveitado pra darlle cor á súa propia existencia. Non o necesitaba. Non foi só un economista destacado, un profesor que contou co respecto dos seus alumnos, senón que de xeito discreto e constante exerceu todo o mecenado que puido a prol dos intereses culturais deste noso país sempre tan necesitado dunha sociedade civil, ilustrada competente e forte coma a que el representou. Recordarémolo mentres vivamos.
