Si; iso está ben
Non somos nadie. Bo títular. Non somos ninguén
-E menos vostede!, -respondeu coa súa voce poderosa don Tribuno.
-É un decir, señor tribuno, e cada un é como é
Xa me entende
-Nin o entendo nin me importa o que vostede diga
Déixeme en paz!
-Ao contrario. Váiase vostede con su tribu
Na
Amén
-Señores, señores
Paz, paz
Iso é o que hai que traer á nosa tertulia
Veña, señores tribunos
Deixemos para outros momentos esta minidiscusión e comencemos a calentarnos falando da temática máis importante que hai nestes días
Que nos quedamos soíños. Que a xente vaise de Vigo
Pouco a pouco pero vanse..
-Ben
-dixo don Venerando-. Vanse aqueles que viñeron abertos e gozosos, e esperanzados tamén, a esta nosa terra onde con traballo de escasa consideración e de pouca categoría foron levantando as súas esperanzas chegados de calquera lugar das Américas.
-Si, amigos
Xentes que aforrando moito, con sacrificios, foron xuntando cartiños para poder retornar á súa terrra. E que retornan desexosos de abrazar a aqueles outros irmáns, parentes e coñecidos que levantaron o seu espírito e endureceron as súas carnes sentindo na alma a polivalencia da forza expostiva no traballo.
- Moitos -engadíu don Venerando- ; hai que ser sinceiros, foron esclavos e chearon o mercado común de suor e... ata de sangue..
-Ricos intervíu Pepiño. o Pantagruel.
-Algún
Pero os outros moitos non tanto, pero si, coa lembranza e o desexo de pervivir cheos de morriña que foron axuntando algunhas moedas. A irexa soubo axudar a moitos grupos; a administración oficial tamén e fixo o que puido. Nembargantes somentes aqueles que tiveron a sorte de empreñarse en compañías poderosas e con traballo de máis, fóronse situándose .
-Oiga, profe; con certo malo leite que sorbeu do pociño reglamentario para o café, dixo don Tribuno-; vostede non se lembra do poema de Rosalía que di cando ven, ven como rosas, cando van, etcétera?
-Veña, amigo, non se poña serio.