Non pechedes, non pechedes;
deixádeme a ventá aberta,
Quero sentir as campás
de Bastabales, tristeiras
compañeiriñas de sempre
na miña vida de penas,
que endexamais me soaron
como eu as quería, ledas.
Non pechedes; non pechedes
para que á tardiña, veñan
do cemiterio de Adina,
co vento, as folliñas secas,
e traian, ao par de min,
os aromas das roseiras
e o quentor de quen repousan
xunto as mouras oliveiras.
Non pechedes; non pechedes
por se coa brisa me chega
do mar lonxano de Arousa
o recendo da marea,
co sangue e suor misturados
das sufridas marisqueiras
que labran as frías augas
sen saíren da pobreza.
Non pechedes; non pechedes,
que vexo, anque estean pechas,
mulleriñas maltratadas,
con panos pola cabeza,
magoadas e feridas
cal pantasmas da Estadea,
¡con igualdade en dereitos
que os que mandan non respectan!
Non pechedes, non pechede;
quero que os meus ollos vexan
como as viúvas de vivos
aos seus homes recuperan,
como as familias se axuntan
nunha inseparable aperta
e que en todos os fogares
arda o lume na lareira.
Non pechedes, non pechedes;
e non sei se é sombra miña
ou son eu a sombra dela
pero mellor que pechedes
a ventá. Non paga a pena
tela aberta. Pode a luz
desbordar as miñas tebras?
A sombra que me fai mofa
vai seguir a miña beira
e o mundo xirando sempre
da mesma fatal maneira?
Pero non, non a pechedes,
abrídea para que eu vexa
como a sombra que me afoga
non cubrirá a nosa terra
e as mulleres, nais nutricias,
e os homes e os fillos que elas
aprendan, farán erguerse
a nova nazón galega.
E cal branquiazuis pombas,
crucen por esta fiestra
novas de esperanza firme,
das mensaxes e as promesas
que aseguran polos ámbitos,
como realidade auténtica,
a unidade, tan soñada,
da nosa Galicia eterna.
