Cando eu era pouco menos, ou pouco máis ca un rapaz, a saber, daquela case todos eramos medio hippies. Ó principio non sabiamos moi ben en que consistía iso de selo, iso de ser hippy, pero xa empezabamos. No meu caso, por exemplo, enteiréime de que eu o parecía porque un día chegou a casa o meu pai e díxome: "Oe, que no hospital pregúntanme se o meu fillo é hippy ou do Opus". Quedei pampo. "E logo?", respondinlle. "É pola barba que loces". Xa ven que conclusións se podían sacar daquela.
Debía ter eu por aquel entón uns dezaoito ou dezanove anos. Estamos falando, polo tanto, dos anos 62 ou 63 do século pasado, nos que non había moito barbado varón, menos entre a mocidade, pero eu tiña unha barba moi mesta e moi dura, de xeito que os seus pelos se invaxinaban arredor dos beizos e padecía uns furunchos de diolosvexa que me facían padecer bastante, razón pola que ma deixei e tanto ma deixei que cando me tocou facer a mili, por que daquela faciamos a mili, debín ser o primeiro mariñeiriño que se paseou con ela pola cuberta dun barco da Armada. O caso é que miren que tempos aqueles, tan confusos. Ou do Opus ou hippy e, claro, do Opus non fun. Hippy funo algo, non moito, porque de entrada e pra que non se meteran co meu pai no hospital de Pontevedra, afeitéima de contado.
Que tempos aqueles nos que xentes tan serias se ocupaban en miserias tales. Daquela eu andaba a ler as memorias de Ramón y Cajal e de Pío Baroja, nas que se criticaban o sinsombrerismo e mailos rostros barbilampiños dos varóns e empezaba a entender, quizás algo cedo de máis, que ben certo é o de que, tras tempos, tempos veñen, e que a moral adoita ser elástica, tanto que a demanda dunha sociedade cambiante e sempre algo "jaranera", encolle ou estira según as mentes bempensantes decidan en cada instante.
Así que o meu hippismo foi de barba e melodía, ou sexa, maiormente de cancións... eu, malia que sempre lles fun algo cantante, sentinme moito máis atraído pola cultura beat, a mesma coñecida como cultura beatnik a partires de que, un xornalista medio atravesado, Herb Caen, a alcumara así nun intento de ridiculización que resultou máis fallido que a última sesión de investidura.
Os beatniks -Keruac, o autor de "On the road", o era- foron os antecesores dos hippies e eu sempre lles fun algo retrogrado; a maiores, daquela ou eras existencialista ou non eras nada que se puidera considerar serio así que eu xa lera a Kierkegaad e a Sartre, por máis que a este non lle entendese moito da súa escrita. Dito isto, entenderase que a min me parecese que os hippies eran de moi vistosa vestimenta, tiñan as barbas moi longas, moitas florciñas nelas e dábanlle á maría cousa fina, pero éranlles, fóronlles, negados pra nos legar un corpus literario nen sequer a media altura do dos beatniks. Así que nin hippy, nin do Opus, e ademais afeitei a barba pra que non lle dixeran nada ó meu pai por conta do seu fillo.
Pasado o tempo lin a Whitman e a Melville e tamén a Thoreau, maiormente a Thoreau ó que aínda sigo a ler, de vez en cando, por ver de limpar sentinas sentimentais e navegar mentalmente polo algo proceloso mar das emocións esquecidas. Hoxe, por exemplo, acabo de ler que "o home que pensa a miúdo que moito millor sería estar nalgún outro sitio, en vez de estar onde está, ese home excomulgase a si mesmo". Paréceme que algo de razón non lle falta. Tamén lle lin que "a xente pensa tanto no traballo e no diñeiro que case que toda ela asocia de xeito instantáneo todo labor literario cunha recompensa económica. Por riba de todo prodúcelles curiosidade saber cántos cartiños recibe o conferenciante ou o escritor. Pensan que o naturalista leva tanto traballo e molestias tantas en recoller plantas ou animais só porque lle pagan por elo".
É evidente que onde falan papeis calan barbas. Hoxe esas consideracións non as faría Thoreau, aquela especie de ácrata liberal, e que a curiosidade que el encanou cara a literatura deberá ser encanada hoxe camiño de cantantes e actores. Os tempos xa son outros e van e veñen, según diciamos e nunca ninguén negou. A xente vive (perfectamente?) sen literatura. Non hai máis que recordar os longos períodos históricos nos que a cultura se refuxiou en conventos e mosteiros mentres xograres e trobadores se espallaron polos pazos e os camiños. Imos de regreso a eses tempos, según máis de un se teme. Unha conciencia colectiva non se forxa a forza de cancións. Os países son grandes cando a súa literatura tamén o é. Entre a Europa do Imperio Romano e a da Idade Media hai a mesma distancia que entre "A Eneida" de Virxilio e o romance aquel que comeza dicindo "Abenamar, Abenamar, moro de la morería...".
A mente colectiva, o espírito que ha mover á xente non se constrúe coas memorias de Belén Esteban ou a autobiografía de Paquirrín, por moitos libros que así se vendan, menos cos nosos antecedentes. Os nosos románticos tiñan máis sucia a levita, máis negra a chisteira e o pistoletazo co que se daban morte facía máis ruido que Shelley afogándose en Grecia ou Byron chamando a atención en Londres, por poñer un exemplo, pero nada que ver o seus corpus poéticos, p. ex. o de Espronceda co que nos legaron eles e axudou a facer o seu país máis grande. Así que servidor foilles pouco hippy. Gústame a amplitude de miras.
Debía ter eu por aquel entón uns dezaoito ou dezanove anos. Estamos falando, polo tanto, dos anos 62 ou 63 do século pasado, nos que non había moito barbado varón, menos entre a mocidade, pero eu tiña unha barba moi mesta e moi dura, de xeito que os seus pelos se invaxinaban arredor dos beizos e padecía uns furunchos de diolosvexa que me facían padecer bastante, razón pola que ma deixei e tanto ma deixei que cando me tocou facer a mili, por que daquela faciamos a mili, debín ser o primeiro mariñeiriño que se paseou con ela pola cuberta dun barco da Armada. O caso é que miren que tempos aqueles, tan confusos. Ou do Opus ou hippy e, claro, do Opus non fun. Hippy funo algo, non moito, porque de entrada e pra que non se meteran co meu pai no hospital de Pontevedra, afeitéima de contado.
Que tempos aqueles nos que xentes tan serias se ocupaban en miserias tales. Daquela eu andaba a ler as memorias de Ramón y Cajal e de Pío Baroja, nas que se criticaban o sinsombrerismo e mailos rostros barbilampiños dos varóns e empezaba a entender, quizás algo cedo de máis, que ben certo é o de que, tras tempos, tempos veñen, e que a moral adoita ser elástica, tanto que a demanda dunha sociedade cambiante e sempre algo "jaranera", encolle ou estira según as mentes bempensantes decidan en cada instante.
Así que o meu hippismo foi de barba e melodía, ou sexa, maiormente de cancións... eu, malia que sempre lles fun algo cantante, sentinme moito máis atraído pola cultura beat, a mesma coñecida como cultura beatnik a partires de que, un xornalista medio atravesado, Herb Caen, a alcumara así nun intento de ridiculización que resultou máis fallido que a última sesión de investidura.
Os beatniks -Keruac, o autor de "On the road", o era- foron os antecesores dos hippies e eu sempre lles fun algo retrogrado; a maiores, daquela ou eras existencialista ou non eras nada que se puidera considerar serio así que eu xa lera a Kierkegaad e a Sartre, por máis que a este non lle entendese moito da súa escrita. Dito isto, entenderase que a min me parecese que os hippies eran de moi vistosa vestimenta, tiñan as barbas moi longas, moitas florciñas nelas e dábanlle á maría cousa fina, pero éranlles, fóronlles, negados pra nos legar un corpus literario nen sequer a media altura do dos beatniks. Así que nin hippy, nin do Opus, e ademais afeitei a barba pra que non lle dixeran nada ó meu pai por conta do seu fillo.
Pasado o tempo lin a Whitman e a Melville e tamén a Thoreau, maiormente a Thoreau ó que aínda sigo a ler, de vez en cando, por ver de limpar sentinas sentimentais e navegar mentalmente polo algo proceloso mar das emocións esquecidas. Hoxe, por exemplo, acabo de ler que "o home que pensa a miúdo que moito millor sería estar nalgún outro sitio, en vez de estar onde está, ese home excomulgase a si mesmo". Paréceme que algo de razón non lle falta. Tamén lle lin que "a xente pensa tanto no traballo e no diñeiro que case que toda ela asocia de xeito instantáneo todo labor literario cunha recompensa económica. Por riba de todo prodúcelles curiosidade saber cántos cartiños recibe o conferenciante ou o escritor. Pensan que o naturalista leva tanto traballo e molestias tantas en recoller plantas ou animais só porque lle pagan por elo".
É evidente que onde falan papeis calan barbas. Hoxe esas consideracións non as faría Thoreau, aquela especie de ácrata liberal, e que a curiosidade que el encanou cara a literatura deberá ser encanada hoxe camiño de cantantes e actores. Os tempos xa son outros e van e veñen, según diciamos e nunca ninguén negou. A xente vive (perfectamente?) sen literatura. Non hai máis que recordar os longos períodos históricos nos que a cultura se refuxiou en conventos e mosteiros mentres xograres e trobadores se espallaron polos pazos e os camiños. Imos de regreso a eses tempos, según máis de un se teme. Unha conciencia colectiva non se forxa a forza de cancións. Os países son grandes cando a súa literatura tamén o é. Entre a Europa do Imperio Romano e a da Idade Media hai a mesma distancia que entre "A Eneida" de Virxilio e o romance aquel que comeza dicindo "Abenamar, Abenamar, moro de la morería...".
A mente colectiva, o espírito que ha mover á xente non se constrúe coas memorias de Belén Esteban ou a autobiografía de Paquirrín, por moitos libros que así se vendan, menos cos nosos antecedentes. Os nosos románticos tiñan máis sucia a levita, máis negra a chisteira e o pistoletazo co que se daban morte facía máis ruido que Shelley afogándose en Grecia ou Byron chamando a atención en Londres, por poñer un exemplo, pero nada que ver o seus corpus poéticos, p. ex. o de Espronceda co que nos legaron eles e axudou a facer o seu país máis grande. Así que servidor foilles pouco hippy. Gústame a amplitude de miras.
