Opinión

As mans e a lingua

OP. Boadella, que adoita predicar  dende púlpitos elevados, e cuxos sermóns adoitan facerme rir tanto como as nocturnas homilías do seu colega o P. Buenafuente cando, dende o seu templo da “Quinta”, sección de adoración nocturna, se refire a nós en términos que ó parecer pretenden resultar graciosos, o P. Boadella, dicíalles, que ultimamente debe andar algo más turbado do habitual do intelectualmente recomendado, dixo hai uns días que, as mans dos homes non foron feitas para se estar quietas. Calquera diría que as das mulleres sí.
Tan cinética afirmación seica viña a conto referida ó comportamento do tenor Plácido Domingo pois, este señor, de indiscutible valía no seu artístico quefacer, unha vez, hai delo moitos anos, poñeralle as máns nos espidos ombreiros a a non sei que acrisolada soprano e, paseniño ou apaixoadamente, ignóroo, deixounas ir esvarando ata pousarllas nunhas súas glándulas mamarias, disque cálidas e turxentes, sen que ó parecer a cousa fose a máis. Logo fóronse os dous cantar non sei que ópera. Agora, moitos anos despois, a cantante ven de acusar ó tenor de acoso sexual. Vaia por Deus, ou por Orfeo, polo que queiran. Á cantante seica a secundan outras dez máis e incógnitas, que non é o mesmo ca descoñecidas.
Non serei eu quen defenda ou critique nin as palabras de tan ínclito intelectual de Tabarnia, nin ataque ou defenda ó cantante Plácido, pero a evocación das súas actividades oratorias, por unha banda, e das manuais por outra, tráen-me á memoria algúns feitos que me vou permitir recordar. Han ver por qué.
Ó noso finado e aínda querido e admirado poeta Antón Tovar,  o de “El tren y las cosas” a censura do réxime anterior fixéralle cambiar un verso: onde dicía “a casa das putas” debeu escribir “A casa das puras”. Ó Antón, que non era moi do réxime, fixéronlle tal corrección. A Camilo José Cela, que si o era, admitíronlle que intitulara un seu libro como “Izas, rabizas e colipoterras” o que ven sendo mesmo, pero en fino e por triplicado. Definitivamente as palabras cárgaas o demo. 
Confeso que a min nunca me censuraron no franquismo, e algúns razóns din pra elo, máis acaso en “Mementos de vivos” dicindo dun xeito o que os censores só haberían entender expresado que fose noutro. Censuráronme agora, hai uns anos, a propósito dun texto no que narraba a peripecia docente e vital da finada da miña nai. Nel contaba a visita dun cura que foi visitar a escola que, naqueles primeiros “anos triunfais” rexentaba a miña nai en Allariz. Ía avisado, o reverendo, de que miña nai atesouraba os libros repartidos pola que creo recordar chamada “Junta Central de Instrucción”, libros de literatura. Debo recordar que, a miña familia materna era de dereitas e moi relixiosa, pero que miña nai era filla dun radical socialista e moza dun galeguista represaliado, meu pai. O exemplo non era bo, claro, e había que silencialo.
 Miña nai atravesóuselle ó cura na porta e non o deixou entrar no aula. Os libros estaban ben onde estaban. Na escola.  Entón o cura pousoulle unha man nun peito, coido que co afán de empuxala fóra do soarego da porta e, sen maior dilación, a que co tempo sería a miña nai, zoscoulle únha labazada a aquel ministro de El Señor, que se escoitou en Allariz enteiro. As mans das mulleres tamén estan feitas prá mobilidade. Os libros seguiron na escola.
Neses libros, dende a recompilación de romances de Don Ramón Menéndez Pidal ata os poemas de Lorca (“su luna de pandereta Preciosa tocando viene” no que entendín por vez primeira en que consistía unha metáfora, por exemplo) aprendín eu a ler. Agora consérvoos na miña biblioteca, esa mesma que os tempos devaluaron ata que hoxe nun vala un can, e de cando en ver os retiro do seu andel, úloos, léoos, repásoos e tócoos de xeito que se podería dicir que coñezo o tacto das súas paxinas coma a pel dos meus brazos. Miña nai cantaba moi val, pero lía moi ben.
Vivimos tempos un tanto avoltos, eu diría que moi avoltos. Tanto que, neles, calquera simplillas  pode sentar cátedra e calquera denunciante pode selo sen ter que dar conta dos seus actos. As mans dos seres humanos deben ser usadas, pero quen as debe mover é unha intelixencia constructiva… e os mesmo lles pasa ás linguas, máis ás chamadas viperinas. Unha palabra non debe valer nunca máis ca outra, son os feitos os que deben avalar os nosos comportamentos. O resto sonlles garambainas.
En galego, cando algo ou alguén está rebordando as lindes adoitamos dicir, “anda, outra vaca no millo!”. Empeza a haber moito cuadrúpede fóra de lindes. O problema comezará ser serio cando eses cuadrúpedes empecen a pertencer a aquela xeira das chamadas vacas tolas, que as houbo, vaia se as houbo, pero hai que ter fe na medicina preventiva e prestarlle ós pallasos e/ou a algún/ha cantante a atención xusta. Non máis.
E xa sería moito.

Te puede interesar