Ogran escultor, ou o gran pintor dun país sempre son cando menos, catro ou cinco; ás veces, en moi escasas ocasións, prodúcense estraños consensos e unanimidades que lle outorgan tal condición a un só individuo que, ós poucos anos, ha ser irremediablemente substituído por outro. A procesión sempre vai por barrios e ata a dos caladiños se pronuncia. O dito prós pintores e e os escultores vale tamén prós poetas e músicos, prós escritores e os deportistas pois é a humana condición a que así se manifesta e afirma, xeneración tras xeneración, ata que os tempos se consuman e de nós non quede nada.
En teño na casa un retratiño que me fixo Iunighiro Ikeda hai moitos anos. Ikeda é un deses tres ou catro grandes artistas que son catalogados como os millores do actual Xapón e realmente é un pintor e un escultor excepcional; sen embargo a xoia obra del que eu teño na casa e enche de emoción ós xaponeses que a contemplan é un texto escrito por el cun pinceliño, que non sei cómo se chama, nuns kanji cos que xa case que ninguén escribe pola dificultade que encerra e a antigüidade da que proveñen.
Pra nós non é moi doado entender como alguén podería quedar extasiado ante a contemplación dunha letra gótica, por exemplo, ou en alghamiado. e mesmo emocionarse ata as bágoas pero é que os xaponeses están feitos doutra pasta, doutra pasta e son doutra condición que a min moito me gusta, que queren que lles diga.
Pra eles un trazo imperfecto, fluído, natural, sen correccións nin violencias con tal de que sexa espontáneo e auténtico xa ten un gran valor; pra eles o feito de que o millor escribán bote un borrón non é un demérito, nen unha xustificación, senón que mesmo pode engadir beleza. Átenme esa mosca polo rabo. Mesmo unha louza adquire valor cando unha vez rota en cachiños é reconstruída con perfección e mestría pois evidencia un respecto pola beleza vida a menos e pola harmonía recuperada que acaba por deleitar a quen así a contempla.
Estes días de niponas nostalxias polas que tanto me está a dar ultimamente, ante o medo a contar inexactitudes, recorro a algún amigo xaponés dos que aínda non morreron (san Silvestre meigas fóra) pra confirmar se, na era das computadoras, isto segue a ser como eu o recordo ou si xa vai devecendo según os tempos impoñen. Pero dinme que non que as cousas seguen a ser así de modo que podo despedirme deles desexándolles telefonicamente que así sigan a ser durante moitos, moitos anos. Agora, levado desa nostalxia, terei que lle pedir a algunha vella amiga ex alumna do colexio das monxiñas de Praceres que me escriba unha carta, que non ten por que ser de amor, coa vella caligrafía que a todas elas se lles facía utilizar cando elas e máis eu eramos noviños e o ceo era sempre azul, os prados verdes, o mar fermoso e calmo.
En teño na casa un retratiño que me fixo Iunighiro Ikeda hai moitos anos. Ikeda é un deses tres ou catro grandes artistas que son catalogados como os millores do actual Xapón e realmente é un pintor e un escultor excepcional; sen embargo a xoia obra del que eu teño na casa e enche de emoción ós xaponeses que a contemplan é un texto escrito por el cun pinceliño, que non sei cómo se chama, nuns kanji cos que xa case que ninguén escribe pola dificultade que encerra e a antigüidade da que proveñen.
Pra nós non é moi doado entender como alguén podería quedar extasiado ante a contemplación dunha letra gótica, por exemplo, ou en alghamiado. e mesmo emocionarse ata as bágoas pero é que os xaponeses están feitos doutra pasta, doutra pasta e son doutra condición que a min moito me gusta, que queren que lles diga.
Pra eles un trazo imperfecto, fluído, natural, sen correccións nin violencias con tal de que sexa espontáneo e auténtico xa ten un gran valor; pra eles o feito de que o millor escribán bote un borrón non é un demérito, nen unha xustificación, senón que mesmo pode engadir beleza. Átenme esa mosca polo rabo. Mesmo unha louza adquire valor cando unha vez rota en cachiños é reconstruída con perfección e mestría pois evidencia un respecto pola beleza vida a menos e pola harmonía recuperada que acaba por deleitar a quen así a contempla.
Estes días de niponas nostalxias polas que tanto me está a dar ultimamente, ante o medo a contar inexactitudes, recorro a algún amigo xaponés dos que aínda non morreron (san Silvestre meigas fóra) pra confirmar se, na era das computadoras, isto segue a ser como eu o recordo ou si xa vai devecendo según os tempos impoñen. Pero dinme que non que as cousas seguen a ser así de modo que podo despedirme deles desexándolles telefonicamente que así sigan a ser durante moitos, moitos anos. Agora, levado desa nostalxia, terei que lle pedir a algunha vella amiga ex alumna do colexio das monxiñas de Praceres que me escriba unha carta, que non ten por que ser de amor, coa vella caligrafía que a todas elas se lles facía utilizar cando elas e máis eu eramos noviños e o ceo era sempre azul, os prados verdes, o mar fermoso e calmo.
