Xornalista, catedrática de Comunicación Audiovisual e ex-decana da facultade de Xornalismo de Santiago de Compostela, Margarita Ledo (Castro de Rei, 1951) estrea este venres nos multicines Norte o seu último traballo, A Cicatriz Branca.
Cal é a cicatriz branca?
É unha traza física, unha vivencia carnal dun trauma que lle da título.
Abrangue a situación das mulleres galegas que emigraban soas nos 50. Canto hai de realidade?
Ten un fondo baseado en experiencias que deron lugar a un documental paralelo, Apuntamentos para un filme. O resto é ficción rodado na paisaxe onde aconteceron os feitos.
O ritmo da película é lento, reflexivo. Marca un estado de ánimo?
Sempre digo que é como un vals lento. Ten moitos silencios nunha viaxe cara o interior das propias mulleres.
Que comparte a sociedade actual con este drama de hai 60 anos?
Agora súfreno moitas mulleres de do leste ou latinoamericanas. É un problema que segue vixente, que se ceba cun colectivo moi fráxil e sometido que non fala. O que queda é unha voz interiorizada que custa sacar.
Hai lugar para a esperanza?
É unha película con certa tensión interna, con un constante elemento en suspenso, pero tamén é optimista, porque se refan dun xeito vivo, recuperando o corpo e o desexo, enfrontándose á situación.
É unha aposta por facianas novas?
Fixemos un cásting para os dous adolescentes. Conforme escribía a protagonista vía a Eva Veiga e souben que tiña que arrisgar cunha non profesional. No caso de Xavier Deive, débese a un parecido físico.n