2014 ou as irrefreables ganas de morrerme

Comezou o novo ano, o 2014, e desde o primeiro minuto do seu inicio danme unhas ganas incontrolables de morrerme. Inexplicable.
Empezas a darlle voltas á cabeza e todo o pensamento váiseche en pensar todo o que sucedeu durante o 2013 e inmediatamente póñome a pensar en como será o 2014. E penso que se vai ser o mesmo, ou peor, mellor quérome morrer, por que a idea de pasar por outro ano como o anterior, ábrenseme as carnes nun calafrío sen precedentes.

Agora, a touro pasado, dáseme por pensar que no 2013 tivéronse moitas oportunidades para tentar pór freo a tanta barbaridade, tanta porcallada e tanta miseria, e fíxose nada ou case nada. Agora en 2014 vai ser moitísimo máis difícil por que para iso xa se ocuparon de prepararse e protexerse. A que nos vai a caer encima non vai ter nada que ver co pasado nos 365 anteriores. Ao tempo.

Vivir nun estado permanente de indignación, de cabreo e de machacona malo leite, a consecuencia de que observas que todo vai fatal con estes políticos, fan pensar en que soportar outro ano enteiro cargado de características e episodios do anterior, é mellor morrerse.

Nunca amencín nun novo ano cunhas sensacións tan desagradables, como me ocorreu en leste. E as circunstancias coas mesmas de anos anteriores. Levantarme tarde, con voz rouca, resacosa e danada de tanto reir, falar, berrar.... Será que ao peor é que me estou facendo maior?

E témome que por aí van os tiros. O 2014 será unha continuación aos desacertos destes que agora gobernan/desgobiernan. O peor será ouvilos alardear por crear emprego, vendendo a moto de maneira insultante, ocultando que eses empregos son son empregos, son outra cousa, son un disfrace, con cifras doutras orixes, doutras causas. Non hai máis que lembrar que en setembro pasado venderon o 31 como a cifra máis demoledora da historia en creación de emprego, sen esquecernos de que todos os finais/principios de meses presentábanos como botellas medio cheas. Témome que vai ser insufrible, pero haberá que aguantar as ganas de morrerme e aprazalo para o próximo, así irei preparando o terreo, planificando como facelo e por que facelo. Para aquela seguro que terei moitísimas máis razóns e ganas, e entón se cadra fágoo. De momento, espero.

O ano que agora comeza presenta tinguiduras que non se diferencian na súa tonalidade do que sucedeu o que acaba de terminar despois dunha travesía longa, interminable, tediosa e insufrible.

As reformas e axustes están anunciados, polo que nos podemos considerar avisados. Para poder exercelos, os recortes que se aveciñan, tamén teñen o terreo alisado con leis mordazas como continuidade á política do medo practicada até agora. A alguén lle entran ganas de enfrontarse a posibles sancións derivadas estas de un axente ao que lle entran ganas de dicir que lle insultaches?

Alguén ten apetencia por recibir golpes con licenza para machucar?

Estamos avisados, están preparados. Agora só queda que alguén convide, que pasará?

Non se sabe se a faísca será a anunciada subida do prezo da luz para o segundo trimestre, se será algún recorte máis, se é que cabe algún máis, en laboral, sanidade, educación ou dependencia. Se será máis represión con leis atenazantes ou se será o tan ansiado ditame de financiamento ilegal do partido no poder. Calquera caso de indulto dalgún personaxe involucrado nalgún caso de corrupción ou que xurda un novo ex tesoureiro ou algún que outro empresario ao que non atenderon as súas esixencias despois de depositar o correspondente óbolo en B en Xénova.

Ou simplemente a acumulación das suficientes vítimas como para consideralo inhumano, para darlle o nome de xenocidio.

Te puede interesar
Más en Cartas al director