nnn Unha nova xornada da Feira do Libro de Vigo volveu congregar a lectores, escritores e editores, respectando as medidas de seguridade. Estiveron presente a poesía con D´Angelo; a memoria histórica, con Manuel Monge; a revisión artística, con Carlos López Bernárdez e narrativa con Francisco Castro, Xabier Paz e Cándido Paniagua.
Profesor de galego en Vigo, Cándido Paniagua (Xinzo, 1992) asinou exemplares da súa última novela, “48 horas” (edicións Xerais). Esta é o segundo ano consecutivo en que está entre os convidados desta Feira do Libro.
En “48 horas” comeza cun ritmo vertixinoso, é unha estratexia para captar a atención do lector?
Comecei a novela escribindo a historia central, a desaparición. Nunca escribirá para a mocidade e quería que foxe un texto axil e dinámico para ir enganchando na trama.
Supuxo un reto que toda a trama transcorra en dous días?
Para min si. Tendo a me extender moito. Para o público xuvenil todo ten que ser máis rápido.
Contribúe a esa axilidade a combinación da narrativa literaria coa linguaxe das redes?
Si, amais da linguaxe escrita habitual, inclúo mensaxes que se envían a través das novas tecnoloxías por redes sociais ou WhatsApp.
Inflúen no xeito de escribir estos novos métodos de comunicación?
Totalmente, pero a literatura galega aínda ten pendente a inclusión da linguaxe das redes, penso que vai un paso por detrás. Non acaba de enganchar.
Amais da desaparición, “48 horas” ten un compoñente histórico importante, por que a escolla desa localización concreta?
Porque é a miña terra. Eu son de Xinzo e sempre me botan en cara que non escribo nada ambientado alí. O anterior libro estaba centrado en Vigo. A localización xurdíu de xeito natural, un día mentres visitaba as torres de vixía que rodean a lagoa de Antela pensei que podían encaixar.
Coincide coa etiqueta de novela negra?
Móvome moi ben no misterio. Leo moita novela negra e é un denominador común na miña obra. Creo que se atopa no meu estilo.
No comezo cita unha frase de “A balada dos unicornios” de Ledicia Costas.
Todo o que escribe Ledicia Costas está xenial, pero ese libro contén un montón de frases que dan moito que pensar.n
