Opinión

Depende, de nós depende, galegos

Agarimo, brétema, solpor, anduriña, bágoa, bico, bolboreta, orballo, chaparrada, seca-fría, poalleira e mil maneiras máis de chamar á chuvia choiva...  Érase unha vez un pobo que tivo que mirar en Internet qué siñificaba cada unha de estas verbas, porque a xente xa se esquecera de esta fala tan sonora. 
 Érase un país de mil amores, mil ríos, mil vacas, mil cultivos, mil foliadas, mil meigas, mil feitizos, mil viñedos, mil regatos, mil muiños, mil palleiros, mil cortiñas, mil praias. E agora nin boegas, nin beodos, nin mozos, nin muiñeiras, nin trasgos, nin queimadas, nin lanchiñas, nin rianxeiras, nin seitura, nin peneiras. Ren.
Érase un país de mil escolas, mil cativos, mil mestres, mil poetas, mil barcos, mil mareas, mil naufraxios, mil holas, mil adeuses, mil casoiros, mil pans embaixo do brazo. E agora nin emigrantes, nin mariñeiros, nin feiras, nin festas, nin curas, nin feligreses, nin bautizos, nin rapaces, nin viuvas, nin afogados. Ren. Ren de ren. Só holocausto.  
Érase o país de Breogán. Érase o país de Finisterra. Érase Suevia. Érase Galiza nuns anos, si naide o remedia. Xa non haberá lameiros. Xa non haberá facenda. Xa non fomegarán miudiño no val as chemineas. Xa non estralarán sorrintes as xestas e os chourizos nas lareiras. Os froitos apodrecerán nas árbores. As hortas encheranse de silveiras. As cortes de alimañas. Os soutos de toxos. As praias de algas. O vento non esparcirá os cheirumes das aldeas. Nin a brisa, das lonxas, os abisales hálitos. Nin os aromas das almas os outonos. A castaña non será de quen a apaña. Os cogumelos amustiarán ó pé das carballeiras. Nas casas só haberá ausencias. Nas paredes hedras. Nas eiras sol, a eito, que os lagartos sugarán  coa boca aberta. Só sombras de vellos nas canellas. Só vida nos tanatorios. Xa non haberá desterros: no paredón demográfico, ó pé do camposanto, ó luscofusco, ¡pum!, fusilarémonos nos mesmos. 
 Hoxe ha de ser o antronte,  que mañán, nos permita seguir sendo un país máxico. Un país de mil sorrisos, mil futuros, mil fogaños, mil espertares, mil soños. Un país, ¡mil veces mil!, de nenos e nenas nos berces, nos colos, nos pupitres, nos Erasmus. Ergámonos (deitémonos). Deixémonos de lerias. A conxugar o verbo eterno como tolos. Orgasmos ó canto. Xenitáis á manobra. Procreemos. Ata os curas deben esquecer o celibato. Parir as monxas, as casadas, as máis novas, as non tanto; voltar os fillos de solteira, os ilustres, os predilectos, os adoptivos, os de puta no sentido máis venéreo da palabra. Tanto ten. Todo conta: apátridas, retornados, refuxiados, ventres de aluguer, ou ventres de convenencia. Se non, Galiza no só se quedará sin homes, e sin mulleres, e sin caciques, e sin poetas. Quedaráse sin ela mesma.
¿Queremos unha Galiza caníbal, fogocitándose; unha zona de exclusión, un deserto verde; un nunca máis, sempre en Galiza? ¿Ou, unha Galiza inxertada de primaveiras; unha Galiza ‘for ever’, puxante, na que, siareiros da aldea global, falemos a lingua de Shakespeare sin esquecer a de Rosalía?...
Depende. De nós depende, galegos.

Te puede interesar