Opinión

Os que se foron coa chuvia

Sempre se dixo que a xente morría cando as baixamares dan comezo e o mar inicia o seu devalo. Empezo a sospeitar que cando a xente morre e cando se vai a chuvia e chega a seca e a calor enxoita os espíritos ata reducilos a un suspiro que ninguén poida apreixar, de xeito que só quede o seu eco no corazón daqueles que realmente choraron a súa morte; logo, regresa a chuvia... e todo volve a comezar. Faino seguindo a cadencia dese ciclo interminable ó que todos tememos e só uns poucos desexan tanto que o fan seu e se deciden. Fóra deses, os demais, somos tan só ecos deses suspiros estremecidos que nunca quixeramos pra nós. E eiquí seguimos.
Mira que choveu ata ben entrado xuño, chegado xa o verao e iniciado xullo, de xeito que entre os preparativos de trebóns e tronadas tantas como as que xa levamos, e máis as que aínda temos por diante, a choiva, sen entrar aínda en calores, foinos roubando xente de entre toda a milloriña da que temos.
A mediados deste mes no que aínda andamos fóisenos o pres¡dente Albor, o primeiro que o foi de Galicia e ten por elo un lugar na Historia. Morreu de vello. Siro dedicoulle un artigo que, si inconsútil quere dicir sen coser, poderiamos cualificar de sutil, sen que ninguén se enfade, pois tan ben tramado estaba; tan cheo de sotileza e de verdades entreveradas como entreverao está un bo xamón de porco ibérico ou un bo filete de vaca de Kobe, esa xaponesa, á que lle poñen música, danlle a beber cervexa e cántanlle doces cancións mentres a muxen. Non sei se Siro terá toda a razón, pero algunha non lle falta.
Non houbo moitos máis artigos asinados por xentes do galeguismo e do nacionalismo inclusivos, nin do nacionalismo excluinte... que tamén o temos e aí está a tirar dun carro que ninguén empuxa. Afonso Eire escribiu na rede que, respectando á persoa, reservase pra falar do político pasados xa uns días. Non querendo repetir eu o que escribín, máis dunha e de tres veces, sobre ese mesmo seu quefacer político, preferín gardar silencio. El e máis eu aboiamos á política democrática xurdindo na súa tona dende a mesa de braseiro de Piñeiro onde tantas castañas se asaron. Sen embargo sospeito eu que chegou il da man de Agustín Sixto, moito máis ca do de señor de Láncara. Alguén deberá aclararmo, coñecín e tratei ó extinto presidente, claro que si, pero non o abondo como pra facer del unha semblanza da que poder sentirme enteiramente responsable. Lamento a súa morte, claro que a lamento, foi sempre afable e moi saudadoriño, educado e cortés, sereno como se sempre estivera a pilotar un avión, o pulso firme e a mirada atenta. Deus o teña da súa man. 
Fóísenos tamén Xavier P. Docampo. Se as cartas fosen de quen as escribe, en troques de selo de quen as recibe, publicaría aquí a que lle escribín a el cando, case que a última hora, souben da súa doenza e non sospeitaba que fose tan grave, nin que fose dar conta del en tan breve prazo como o fixo. Expresáballe nela o meu afecto persoal e o meu respecto e maila miña admiración pola súa obra así como a miña gratitude pola súa palabra xenerosa cada vez que me viñeron mal dadas. De todo elo quero deixar constancia hoxe.
Morreu tamén Rodríguez Pardo. Coñecino no ano 66 daquela dos Premios Castelao de Teatro, no Hostal dos Reis Católicos, durante a cea na que se coñecín os gañadores e eu probei por vez primeira un paparrote de centola ó que, agora, cando xa somos máis finos, chamamos txangurro como se non fosemos da Terra. Eu presentara unha obriña da que el me dixo que non sen sabía ben se era experimental ou é que eu estaba de coña. Rímonos os dous. Marchou sen saber que a escribira eu no Galo d'Ouro, algo cargado de caña, antes de entrar no piso que tiñan na Rúa Nova as mozas do Opus pra "rescatar" á que habería ser a nai das miñas fillas maiores. Teríase rido máis de telo sabido entón. As outras partes da miña relación con el tamén xa as teño contado e non as vou repetir agora cando il xa non está e non paga a pena recordalas.
Así se está a ir este verán de calores, baixo a perenne ameaza de trebóns e tronadas varias. Antes de Albor, pouco antes, foise tamén Miguel Cortizo e un empeza a se sentir posto en liña de saída. San Silvestre meigas fóra, que xa levo cando menos tres prórrogas concedidas. Pero falabamos de Cortizo que foi tan boa xente malia que andase co anterior nalgunha festa que entre eles me fixeron.
Non sei se dicir que é curioso como traballa a memoria e o fai dun xeito que propicia dun lado, a gratitude e o afecto e, doutro, non che deixa nunca esquecer de todo as afrontas padecidas, coutando os eloxios tan pertinentes nestes caos, silenciándoos, acaso pra evitarte sentir o que se adoita chamar vergonza allea. En calquera caso eiquí quede constancia do meu respecto humano por todos eles e máis por algún outro do que non teña noticia do seu pasamento. Son cousas de andar sempre dun lado pra outro, feito un sarillo, perdéndome en mil estancias e en cen instancias das que a vida nos reserva cadanseu cupo a cada un de nós pra que nos ensarillemos neles e fagamos aínda máis breve o breve tempo que media entre o avalo e o devalo do mar máis intanxible e cósmico ó que estamos convocados a regresar ás veces da man de chuvias que non sempre caen a gusto de todos. Élles a vida, que é así.

Te puede interesar