Cartas al director

unha seca razoada

 Nunca me metín nesas cousas, e a día de hoxe sigo sen meterme nelas, polo que non teño ben por seguro as causas da seca tan prolongada que vive Galiza.
Uns din que se pode deber ao cambio climático, outros aseguran que a culpa éche dunhas avionetas que se encargan de polvorizar os ceos, coa finalidade de manter o bo tempo para ese famoso turismo de sol e praia que vive a nosa Galiza rural; e outros como eu, humildes e, ao parecer de moitos, analfabetos, pensamos que as secas son normais, sempre as houbo e as seguirá habendo, como a caída dun pe de neve ou as inundacións provocadas por chuvias torrenciais. Son ciclos.
Sen embargo, estes días, dando unha volta polas terras da raia con Portugal, aló polo embalse de Lindoso, cheguei a pensar que esta seca se debía a actuación dunha forza divina ou unha enerxía superior.
E, como xa saberedes por veces anteriores, cando digo isto, non o digo por dicir, senón que teño os meus propios argumentos, por iso mesmo me vou dispor a contarvos as vivencias dese día pola raia de Portugal:
O xoves a maña, coa finalidade de escapar un pouquiño deste mundo de traballo e agotamento no que vivo, decidín facer unha escapadiña as terras de Lindoso, polos rumores que ouvín por ahí de que de tanta seca que estabamos a sufrir estaban a emerxer do embalse grandes riquezas históricas.
A verdade, sabía que as lendas contaban que alí había un pobo agochado no máis profundo do Miño, pero non tiña certeza de que fora realidade. 
Cando cheguei aló, puiden observar dende unha ponte que cruzaba o río, uns dez metros por debaixo da actual e que desde que se fixera o encoro debía ser a primeira vez que emerxía a superficie e un pequeno pobo.
Nese intre, foi o momento no que me sentei alí nunha pedra e puxenme a cabilar:
Mira o que lle fixemos nós, os homes, ó traballo e a labor dos nosos antepasados e, sen dúbida algunha, a nosa nai a natureza. 
Modificamos os cauces dos ríos, fixemos encoros, soterramos aldeas, cortamos arbores, explotamos a terra mais aló de para comer, queimamos pobos e montes enteiros e, con toda certeza, acabaremos matando todo o que Deus puxo no noso camiño.
Unha verdadeira mágoa!