Cartas al director

Non coma tí

Achoume desprevido. Non contaba con afociñar no pasado, mais ó virar naquel recanto de súpeto atopeime fronte a ti.
A túa ollada esvarou pola miña faciana. Foi como vérmonos nunha sorte de espello, a ti reflíctete máis novo, a min, un chisco máis vello.
De cativo púñame moi fachendoso cando alguén aseveraba que son cuspidiño a ti, e hoxe nin reparaches na semellanza. Eu si, como non ía facelo se un furacán de recordos e sentimentos bateume no peito. De socate, abrollou a lembranza que soterrara no recuncho máis escuro do maxín.
Lembrei como arelaba a chegada da fin de semana, ti estabas na casa e remataban as miñas obrigas. Faciamos cousas de homes. Decotío sentabamos no sofá, ás veces en cirolas, acendiamos a tele, cós pés enriba da mesa. Na man, eu un refresco, ti unha cervexa. Ela na cociña ou arrombando a casa, a modiño sen amolar. Unha mirada, un aceno e nos achegaba outra bebida, algo de xantar ou recollía afanosa o que nós emporcabamos. 
Ás veces ensinábasme a xogar ás cartas, ó dominó, á petanca...facendo trampulladas. Xamais preguntabas pola escola, os deberes ou os mestres. Iso era cousa dela, os meus fracasos eran seus, os meus logros teus.
O domingo ruabamos con ela, ben enfeitada. Lucía fermosa de máis, ceibando a túa vaidade. Na casa tiñámoslle un alcume, xa que andaba esborrexendo e tropezando cós móbeis e as portas de seguido. Dixérasme que era un segredo noso, non falado coa xente de fóra. Con todo, non podía levar conta das veces que te escoitara amosar a túa inquedanza pola súa falla de coordinación espacial, así o chamabas.
Decateime da nosa realidade cando tiña seis anos. Unha noite a febre e a dor de gorxa non me deixaban durmir. Fun a vosa habitación na procura de agarimos e acougo no colo maternal. Ti chegaras non había moito, sabíao porque escoitara o balbordo.  Alí, diante do voso leito, fun obxecto da túa carraxe. Non estabas para mexericadas. Apenas si vira a man, cando a súa forza deu comigo contra o solo. Acurruncheime atónito e aterrecido. O teu pé estaba a piques de impactar nas miñas costelas. 
Ela berrou,
Ó neno non –e meteu seu corpo polo medio, apañando a couce dirixida a min. 
Bule o teu cuarto e fecha a porta –apremoume. 
Fuxín a fume de carozo. Trabei a porta. Metinme baixo a cama e puxen a almofada na cabeza. 
Escoitaba os teus berros e o seu laiar quedo, noutro lado da parede. Eu choraba e bisbaba a lúcida verdade: " non é Toupeira, non é Toupeira".
Ó cabo, cesaron os ruídos, so se escoitaba o teu ronquido intermitente. Non estaba certo de porqué, nin como, pero ficaba vestido e atento.
Ela petou a modo na porta,
Liscamos.
Non te vira ata hoxe, escachado heroe da miña infancia, cachifallo baleiro. Alentei fondo, acougando a xenreira. Chameite polo nome, engadindo un pai que non mereces. A cor esvaeceute nas meixelas, os ollos moi abertos, o sorriso esborranchado. Semellabas unha caricatura do pasmo e o medo. 
Encareite con verbas,
Son un home, si. Non coma ti, coma ela.